Το μέλλον της ΔΕΗ θα εξαρτηθεί απο το αποτέλεσμα των εκλογών της 25/1/15.

                                                  

         Αλλάζουν οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου , σχετικά με την πώληση της ''μικρής ΔΕΗ'' .
Προς το παρόν ακυρώνεται και παρατείνεται , ο διαγωνισμός για πρόσληψη .....''συμβούλου εκποίησης '' !!!    της μικρής ΔΕΗ .
Τυχόν εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ  θα σημάνει πιθανότατα την  αναθεώρηση της ιδιωτικοποίησης.

     Το πλαίσιο   του ΣΥΡΙΖΑ για την ενέργεια, αναμένεται να ανακοινωθεί τις επόμενες ήμερες , όμως στο καυτό θέμα της ΔΕΗ , αναμένονται ανατροπές , αφου ο ΣΥΡΙΖΑ εχει δεσμευτεί οτι , θα  ενοποιήσει  τις θυγατρικές και θα αναδιαρθρώσει την λειτουργία της  ΔΕΗ .
Για τον ΣΥΡΙΖΑ η ενέργεια αποτελεί δημόσιο και κοινωνικό αγαθό που προϋποθέτει την ύπαρξη Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού και Δημόσια Εταιρεία για το φυσικό αέριο .

   Η  θέση του SAGINI3  ειναι ξεκάθαρη και αποτυπώνεται στα γνωστά αρθρα μας για αυτό  το θέμα .
Παρακαλούμε να  διαβάσετε μερικά  ........

 http://sagini3.blogspot.gr/2014/03/blog-post_5364.html

  Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΕΗ

 Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ

  http://sagini3.blogspot.gr/2014/04/blog-post_22.html

Μικρή ΔΕΗ .Ενα κλωνοποιημένο τερατάκι.

 
     Ο κ.  Παν. Βουρλούμης * ,  σίγουρα δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο . Άνθρωπος των αγορών , με μεγάλη εμπειρία στην διοίκηση επιχειρήσεων και με ένα βαρύ βιογραφικό . Σίγουρα δεν είναι ΚΚΕ , ούτε Συριζαίος .  Διαβάστε το βιογραφικό και την γνώμη του .  


   

Η ενεργειακή στρατηγική και η Μικρή ΔΕΗ

      Μ​​ε αφορμή την πρόσφατη ψήφιση του νόμου που ανοίγει τον δρόμο για τη δημιουργία της Μικρής ΔΕΗ έγιναν παρομοιώσεις της ΔΕΗ με τον προ ιδιωτικοποίησης ΟΤΕ.
 Υπάρχουν πράγματι κοινά χαρακτηριστικά - μέγεθος, δεσπόζουσα θέση, κρατικός έλεγχος, υποχρέωση καθολικής υπηρεσίας και άλλα.
 Η καθοριστική διαφορά είναι ότι η ασύρματη τηλεφωνία απέκλεισε τη δυνατότητα μονοπωλίου στις τηλεπικοινωνίες. Έτσι ήρθε εκεί εκ των κάτω ο ανταγωνισμός που οδήγησε στη μείωση των τιμών και βελτίωση της ποιότητας υπηρεσιών. 
Στoν κλάδο της ενέργειας δεν υπάρχει ανάλογη τεχνολογική εξέλιξη και το κράτος προσπαθεί να δημιουργήσει συνθήκες ανταγωνισμού εκ των άνω.
 Κόβει ένα κομμάτι της ΔΕΗ που σαν ξεχωριστή εταιρεία θα αποτελεί τον ανταγωνιστή της.
 Το ζητούμενο είναι η μείωση του πολύ υψηλού κόστους ενέργειας που συμβάλλει στη χαμηλή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας και το σκεπτικό του σπασίματος της ΔΕΗ είναι ότι η δημιουργία αντίπαλης επιχείρησης θα οδηγήσει σε μείωση της τιμής του ρεύματος, που θα μεταφερθεί στον καταναλωτή. 
Αυτό όμως δεν είναι καθόλου αυτονόητο, ενδέχεται να συμβεί και το αντίθετο.
 Για να μειωθούν οι τιμές πρέπει να πέσει το κόστος λειτουργίας αλλά ο γενικός κανόνας είναι ότι το κόστος παραγωγής μειώνεται όταν συγχωνεύονται εταιρείες.
Τότε προκύπτουν οικονομίες κλίμακος, καταργούνται υπηρεσίες και διαδικασίες που επικαλύπτονται και ελαττώνεται το προσωπικό. 
Εδώ η εγκάρσια τομή θα οδηγήσει στα αντίθετα αποτελέσματα, δύο διοικήσεις, δύο απ’ το καθένα. Η κίνηση παρ’ όλα αυτά θα είχε κάποια λογική αν η Μικρή ΔΕΗ ήταν απαλλαγμένη από τις παθογένειες της μεγάλης.
 Ο νόμος που ψηφίστηκε όμως, μεταφέρει τα στραβά της μεγάλης και στη μικρή.
 Ενα κλωνοποιημένο τερατάκι από το τέρας.
Μακάρι να κάνω λάθος και η δημιουργία της Μικρής ΔΕΗ να οδηγήσει σε μείωση του κόστους αλλά κανείς δεν έχει εξηγήσει και αναλύσει το πώς.
 Και το πώς εντάσσεται η κίνηση στην άγνωστη ώς τώρα μεσοπρόθεσμη εθνική ενεργειακή στρατηγική.
Οι συνταγές των Βρυξελλών είναι συνήθως στα μέτρα οικονομιών πολλαπλάσιου μεγέθους της ελληνικής και αδιαφορούν για τις τοπικές συνθήκες και ιδιαιτερότητες.
 Ακόμη και όταν είναι χρήσιμες, στην εφαρμογή τους τρυπώνουν μέσα συμφέροντα και τις οδηγούν εκεί που θέλουν. 
Το κόψιμο στα δύο της ΔΕΗ μου θυμίζει τη μανία ορισμένων στο υπουργείο Μεταφορών που με την προτροπή των Βρυξελλών και τοπικών συμφερόντων ήθελαν σώνει και καλά να διαμελίσουν τον ΟΤΕ.
 Δόθηκαν τότε πολλές μάχες για να σωθεί ο Οργανισμός.
Μία μικρή οικονομία σαν τη δική μας χωράει μόνο λίγες δυνατές επιχειρήσεις σε στρατηγικούς τομείς, ικανές να πετυχαίνουν οικονομίες κλίμακος, να έχουν ισχυρή διαπραγματευτική θέση με συναλλασσόμενους και κεφαλαιαγορές, να κάνουν πιο εύκολο τον κεντρικό σχεδιασμό. 
Θα διακινδύνευα να γράψω ότι στον τομέα της ενέργειας, μια κρατική ΔΕΗ θα ήταν υπεραρκετή αλλά δυστυχώς κι αυτό δεν στέκει. 
Εχει αποδειχτεί στην πράξη ότι είμαστε ανίκανοι να διοικήσουμε χρηστά μεγάλες μονάδες υπό κρατικό έλεγχο γιατί το πελατειακό σύστημα και ο συνδικαλισμός ακυρώνουν και τις πιο σωστές λύσεις. 
Τα συσσωρευμένα κεκτημένα που φοβάται το πολιτικό σύστημα να θίξει, οδηγούν σε συμβιβασμούς που τελικά αυξάνουν το κόστος για την οικονομία και την κοινωνία.
 Ετσι καταφεύγουμε σε λύσεις δεύτερης ποιότητας και αμφίβολου αποτελέσματος.

(του Παναγή Βουρλούμη, Καθημερινή)
*
 http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AE%CF%82_%CE%91._%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B7%CF%82

Το ηλεκ .ρεύμα δεν το φέρνει ο πελαργός !

                                                   
                                                              
     
          Τα παπαγαλάκια των καναλιών και οι βολεμένοι του συστήματος εξουσίας κάνουν συγκρίσεις του ξεπουλήματος της ΔΕΗ με άλλες ιδιωτικοποιήσεις, όπως του ΟΤΕ, της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ, ...
Ο αντίλογος, είτε δεν ακούγεται, είτε είναι ανεπαρκής, είτε δεν γίνεται πιστευτός λόγω αναξιοπιστίας αυτού που τον εκφράζει!!!
Παραμυθιάζουν τους Καταναλωτές λεγόμενα περί....... «πτώσης των τιμών ηλεκτρικής ενέργειας λόγω του ανταγωνισμού»!!!
      Αλλά το Εθνικό Σύστημα Ηλεκτρικής Ενέργειας ΔΕΝ είναι όμοιο ή παρόμοιο με τα δίκτυα ... Τηλεπικοινωνιών ή ... Συγκοινωνιών ή ... Πολυκαταστημάτων!!!

 Ανεξάρτητα αν και στους τομείς αυτούς ο «ανταγωνισμός» είναι συζητήσιμος.
 
1.    Οι εγχώριες πηγές ενέργειας, λιγνίτης και ποτάμια, βρίσκονται σε συγκεκριμένες γεωγραφικά θέσεις, με συγκεκριμένες και διαφορετικές μεταξύ τους δυνατότητες.
Τα κοιτάσματα λιγνίτη στις διάφορες περιοχές της Ελλάδας έχουν διαφορετικό ενεργειακό περιεχόμενο με διαφορετικό κόστος εξόρυξης και ενεργειακής αξιοποίησης.
  Τα ποτάμια και τα διαθέσιμα και εκμεταλλεύσιμα υδατορεύματα της Ελλάδας, βρίσκονται επίσης σε συγκεκριμένες θέσεις και έχουν επίσης διαφορετικές δυνατότητες και διαφορετικό κόστος ενεργειακής αξιοποίησης.
Αν όλα αυτά τα δώσεις σε διαφορετικούς ιδιώτες, το προϊόν που αυτοί μπορούν να παράγουν, θα έχει αναγκαστικά διαφορετικό κόστος!!!
Είναι επομένως ΑΔΥΝΑΤΟΣ ο μεταξύ τους ανταγωνισμός ως προς το κόστος παραγωγής!!!
 
2.   Οι Καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας από την άλλη, είναι διάσπαρτοι και συνήθως μακριά από τις ενεργειακές πηγές και τις θέσεις παραγωγής. Το κόστος διάθεσης ηλεκτρικής ενέργειας σε έναν Καταναλωτή κοντά σε Σταθμό Παραγωγής είναι προφανώς μικρότερο από το αντίστοιχο κόστος σε απομακρυσμένο Καταναλωτή.
    Επομένως είναι επίσης αδύνατος ο ανταγωνισμός μεταξύ δύο ιδιωτών παραγωγών, από τους οποίους ο ένας βρίσκεται κοντά σε μεγάλο Κέντρο Κατανάλωσης και ο άλλος μακριά από αυτό, ακόμη και αν έχουν και οι δύο το ίδιο καύσιμο και ίδιας τεχνολογίας Σταθμούς παραγωγής!!!
 
3.    Αν ξεπουληθεί, όπως προβλέπεται, το πλέον σύγχρονο από το βόρειο σύστημα παραγωγής της χώρας σε έναν ιδιώτη και μείνει η «ΔΕΗ» ή οποιοσδήποτε άλλος ιδιώτης με τις παλαιότερες και μεγαλύτερου κόστους παραγωγής Μονάδες και επιπλέον με όλους τους Καταναλωτές στα νησιά, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ, ότι ο ιδιώτης που θα πάρει το βόρειο σύστημα, που βάφτισαν «μικρή ΔΕΗ» θα είναι κερδοφόρος, ενώ η απομένουσα «ΔΕΗ» ή άλλος ιδιώτης που θα έχει το νότιο σύστημα με τα νησιά θα είναι … από χέρι χαμένος!!!

     Ούτε καν τα στοιχειώδη της Οικονομικής Λειτουργίας Ηλεκτρικών Συστημάτων έχουν ακούσει ή διαβάσει οι κάθε λογής … «Πορδοψάλτηδες»,    αλλά αυτοί ακούγονται στα κανάλια!!!

       Αν επιμένουν να … «αποκρατικοποιήσουν» τη ΔΕΗ, αν ενδιαφέρονταν για τους Καταναλωτές και την ανταγωνιστικότητα της Εθνικής Οικονομίας, μπορούσαν τουλάχιστον να έδιναν ΟΛΟΚΛΗΡΗ τη ΔΕΗ σε ΕΝΑΝ ΜΟΝΟ ΙΔΙΩΤΗ, 
 για να … πετάξει έξω από την επιχείρηση τους κάθε λογής … αργόσχολους … «Φωτόπουλους» και να κόψει τις κάθε λογής «σπατάλες»,
 να έβαζαν και μια Εποπτεύουσα Κρατική Αρχή για να ελέγχει την ασφάλεια λειτουργίας του Συστήματος, 
τις σπατάλες σκοπιμότητας του Ιδιώτη και τη … συγκράτηση των κερδών της Επιχείρησης, εξασφαλίζοντας επιπλέον ένα σταθερό και σίγουρο έσοδο για τα Κρατικά Ταμεία.

Προφανώς όμως έχουμε στην εξουσία ξεπουλημένα τομάρια, που μας θεωρούν αφελείς και ηλίθιους!!!



DIONYSOS   http://greeklignite.blogspot.gr/2014/07/blog-post.html#more

Λάθος η πώληση της ΔΕΗ .

                                          

Γιατί διαλύεται και πωλείται η ΔΕΗ ΑΕ.

                                                 

         Ας αναλογιστούμε ότι ο Όμιλος ΔΕΗ είναι τεράστιο μέγεθος για την οικονομία και την παραγωγική βάση της χώρας μας. Είναι η μεγαλύτερη βιομηχανία παρά τα προβλήματα που της έχουν δημιουργήσει και τα πλήγματα που της έχουν επιφέρει.
Ας δούμε τα γεγονότα:

1.  ΠΩΛΕΙΤΑΙ Ο ΑΔΜΗΕ
(το 66% του μετοχικού κεφαλαίου),
εταιρεία 100% θυγατρική της ΔΕΗ, η οποία κατέχει, αναπτύσσει και λειτουργεί το Σύστημα Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας: Γραμμές Υψηλής και Υπερυψηλής Τάσης (11.000 χλμ. μήκους), κέντρα Υπερυψηλής Τάσης, Κέντρο Κατανομής Φορτίου, εγκαταστάσεις συντηρήσεων και κατασκευών κ.λπ.
Πρόκειται για εθνική υποδομή μείζονος σημασίας, και περιουσιακό στοιχείο της ΔΕΗ ανεκτίμητης αξίας. Ως φυσικά μονοπώλια τα δίκτυα αποτελούν τα σημαντικότερα περιουσιακά στοιχεία (assets) των επιχειρήσεων ηλεκτρισμού.
Με οικονομικούς όρους η αξία του ελληνικού δικτύου μεταφοράς είναι τεράστια. Μόνο η αναπόσβεστη αξία του (netbook value) στις 31.12.2012 ανερχόταν στα 1,545 δισ. ευρώ. Η δε αξία αντικατάστασης είναι πολλαπλάσια. Και βέβαια δεν πρέπει να παραλειφθεί η αξία «άυλων» στοιχείων όπως η υψηλότατης στάθμης, με διεθνή στάνταρντς, τεχνογνωσία, οργάνωση και εμπειρία.
Η απόσπαση του ΑΔΜΗΕ από τη ΔΕΗ, και μάλιστα με όρους απολύτως ασύμφορους (με επιεικέστατο χαρακτηρισμό) θα αποτελέσει καίριο πλήγμα για τον Όμιλο ΔΕΗ.
    Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί στα σοβαρά ούτε για λόγους δημοσιονομικούς, με δεδομένη την αξία και τη σημασία του Συστήματος Μεταφοράς, η δε παρουσία του όποιου ιδιώτη δεν πρόκειται να συμβάλει, το αντίθετο μάλιστα, στη μείωση της τιμής της KWh:
 το κόστος μεταφοράς ανέρχεται μόλις στο 4% του συνολικού κόστους.
      Εξάλλου ο βασικός παράγοντας διαμόρφωσής του είναι το κόστος κεφαλαίου, πράγμα που σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο οιοσδήποτε ιδιώτης επιδιώκει ανάκτηση των επενδυόμενων κεφαλαίων σε πολύ μικρότερο χρόνο απ' ό,τι μέχρι σήμερα η ΔΕΗ, συνεπάγεται αύξησή του.

2. ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ «ΜΙΚΡΗΣ ΔΕΗ»
 και πώλησή της στους ιδιώτες κατά 100%, με απόσπαση από τη ΔΕΗ του 30% των καθετοποιημένων δραστηριοτήτων της: λιγνιτωρυχεία - σταθμοί παραγωγής - εμπορία (πελάτες).
Πρόκειται για εξαιρετικά μεγάλης έκτασης επέμβαση στη δομή και λειτουργία της ΔΕΗ.
       Τα διακυβεύματα είναι τεράστια. Το ελάχιστο που θα περίμενε η ελληνική κοινωνία είναι μια επιστημονικά τεκμηριωμένη μελέτη για τις επιπτώσεις και τις προοπτικές. Αντί γι' αυτό αιτιολογική βάση είναι γενικότητες και θέσφατα του τύπου «ανάγκη ιδιωτικοποιήσεων» και «λειτουργία του ανταγωνισμού».
       Στο πλαίσιο του παρόντος περιοριζόμαστε να αναφέρουμε κάποιες από τις ανησυχίες και προβληματισμούς των αρμόδιων στελεχών της ΔΕΗ, τα οποία βέβαια ουδέποτε κλήθηκαν να διατυπώσουν τις απόψεις τους.
       Η διάσπαση της συνεκτικής, μεταλλευτικά, ενότητας της περιοχής Πτολεμαΐδας - Αμυνταίου θα προκαλέσει αξεπέραστα λειτουργικά προβλήματα με σοβαρότατες οικονομικές επιπτώσεις.
Διαγράφονται σοβαρότατοι κίνδυνοι υπολειτουργίας ή μη εκμετάλλευσης σημαντικών λιγνιτικών κοιτασμάτων (Αμύνταιο - Κομνηνά κ.λπ.) και απαξίωσης πανάκριβου πάγιου εξοπλισμού ορυχείων, ικανού να λειτουργήσει για δεκαετίες.
     Χαρίζεται η πλέον σύγχρονη και σκανδαλωδώς ακριβοπληρωμένη λιγινιτική Μονάδα της Φλώρινας (ΑΗΣ Μελίτης) με όλη την πανάκριβη υφιστάμενη υποδομή για ανέγερση και δεύτερης Μονάδας. Πόσο θα αποτιμηθούν αυτά;
     Ακυρώνονται οι υφιστάμενες δυνατότητες συνεργειών και οικονομικών κλίμακας, στην εκμετάλλευση των Σταθμών και των Ορυχείων με σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις.
     Παραδίδονται σε ιδιώτες Υδροηλεκτρικοί Σταθμοί, οι οποίοι εκτός των άλλων, συνιστούν υποδομές πολλαπλού σκοπού, δηλαδή κατ' εξοχήν δημοσίου συμφέροντος (ύδρευση - άρδευση - παραγωγή ηλεκτρισμού).
      Ας αναλογιστούμε ότι το 1975 η Πολιτεία, πολιτευόμενη για το δημόσιο συμφέρον, προκειμένου να επιτευχθούν συνέργειες και οικονομίες κλίμακας, ενέταξε τα ιδιωτικά ορυχεία της ΛΙΠΤΟΛ στη ΔΕΗ, πράγμα που έδωσε τεράστια ώθηση στην εκμετάλλευση των λιγνιτικών κοιτασμάτων της Δυτ. Μακεδονίας και συνακόλουθα στην παραγωγή Η.Ε.

3.  ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΣΕ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΕΠΕΝΔΥΤΗ το 17% του μετοχικού κεφαλαίου της ΔΕΗ,
που θα απομείνει μετά την απόσχιση της «Μικρής ΔΕΗ» με ταυτόχρονη παραχώρηση του management.
Τα ανωτέρω συνιστούν «κοσμογονικές» αλλαγές στον τομέα του ηλεκτρισμού στη χώρα μας.
Πέραν των επιπτώσεων που ήδη αναφέρθηκαν, συνεπάγονται την ουσιαστική απόσυρση του Δημοσίου απ' αυτόν τον καίριας σημασίας για την οικονομία και την κοινωνία τομέα, και αποστερούν από την πολιτεία ένα πολύτιμο εργαλείο άσκησης κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής, όπως είναι ο Όμιλος ΔΕΗ.
     Ας αναλογιστούμε εν προκειμένω ότι ο Όμιλος ΔΕΗ είναι τεράστιο μέγεθος για την οικονομία και την παραγωγική βάση της χώρας μας. Είναι η μεγαλύτερη βιομηχανία, και παρά τα προβλήματα που της έχουν δημιουργήσει και τα πλήγματα που της έχουν επιφέρει οι ασκηθείσες την τελευταία τουλάχιστον 20ετία πολιτικές, σε όλα τα πεδία δραστηριότητάς της, παραμένει ο μεγαλύτερος επενδυτικός φορέας, στήριγμα της παραγωγής και της εν γένει οικονομικής δραστηριότητας.

Ανταγωνισμός: μύθοι και πραγματικότητα
     Υποτίθεται ότι η «τμηματοποίηση» της παραγωγικής βάσης της ΔΕΗ και η πώλησή της στο ιδιωτικό κεφάλαιο, όπως περιγράφηκε, θα αυξήσει τον αριθμό των «ισχυρών παικτών» της αγοράς και θα τονώσει τον ανταγωνισμό.
    Ποια σχέση έχουν αυτά με την πραγματικότητα; Και το κυριότερο, θα οδηγήσουν σε μείωση του κόστους παραγωγής της ηλεκτρικής ενέργειας που είναι και το κατ' εξοχήν ζητούμενο, ιδιαίτερα για τη χειμαζόμενη ελληνική οικονομία και την κοινωνία, που υποφέρει;
      Θεμελιώδης αιτιολογική βάση της οδηγίας της Ε.Ε. για την απελευθέρωση της αγοράς είναι «να απολαμβάνουν όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες το αγαθό της ηλεκτρικής ενέργειας με τη μέγιστη ποιότητα και το ελάχιστο κόστος».
Ωστόσο η πραγματικότητα, έπειτα από περίπου 15 χρόνια, κάθε άλλο παρά δικαίωσε αυτές τις προσδοκίες.
Δεν έχει υπάρξει περίπτωση μείωσης των τιμών ούτε και στις χώρες της Ε.Ε., στις οποίες οι συνθήκες είναι οι πλέον ευνοϊκές για τη λειτουργία της αγοράς, όπως μεγάλες καταναλώσεις, ύπαρξη πολλών διασυνδέσεων με γειτονικές χώρες και συνεπώς πρόσβαση σε μεγάλα κέντρα και επιχειρήσεις παραγωγής και εμπορίας κ.λπ.
    Λόγω των ιδιαιτεροτήτων του προϊόντος του ηλεκτρισμού, όπως αδυναμία αποθήκευσης, υψηλές διακυμάνσεις τιμών, μικρή ελαστικότητα της ζήτησης, δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ο ανταγωνισμός και είναι αναπόφευκτη η δημιουργία ολιγοπωλιακών καταστάσεων.
 Πράγματι στην Ε.Ε. επτά (7) επιχειρήσεις ελέγχουν πάνω από τα 2/3 της ηλεκτρικής ενέργειας (βλ. σχετικά άρθρο του μηχανικού της ΔΕΗ κ. Ξ. Μιχαηλίδη στην «Ε» στις 6.4.2014).

Οι συνέπειες
Στη χώρα μας οι ανωτέρω αρνητικές συνέπειες εκδηλώνονται ακόμη πιο έντονα. Όλοι οι καταναλωτές έχουν βιώσει τις πολύ μεγάλες αυξήσεις των τιμών της Η.Ε., πλήγμα για την κοινωνία, την οικονομία και την ανταγωνιστικότητα.
Ωστόσο κάποιοι όμιλοι κέρδισαν. Όπως αναφέρει σε άρθρο του ο καθ. Π. Ευθύμογλου, αντιπρόεδρος της ΔΕΗ τη διετία 2007-2009, στην Ελλάδα εξαιτίας της θέσης της και της απόστασής της από τα μεγάλα κέντρα παραγωγής και κατανάλωσης Η.Ε., σε συνδυασμό με το μικρό μέγεθος της εγχώριας αγοράς, δεν είναι δυνατό να αναπτυχθούν μηχανισμοί και δυνάμεις προσφοράς και ζήτησης, ώστε να υπάρξει ολοκληρωμένη λειτουργία της αγοράς και του ανταγωνισμού.
Εξάλλου, όπως πολύ εύστοχα επισημαίνουν οι Δ. Παπαμαντέλος, διοικητής της ΔΕΗ από το 1981 μέχρι το 1985, και Κ. Γιωτόπουλος, τ. γενικός διευθυντής Οικονομικού της ΔΕΗ τη 10ετία του 1980, σε άρθρο τους στην «Ε» στις 16/3/2014, καθοριστικοί παράγοντες στο κόστος παραγωγής του ηλεκτρισμού είναι το κόστος καυσίμου και το κόστος κεφαλαίου, ενώ η συμμετοχή του κόστους εργασίας είναι πολύ μικρή.
Αυτό εξηγεί τη μεγάλη αύξηση του κόστους παραγωγής Η.Ε. τα τελευταία χρόνια, καθώς η συμμετοχή της λιγνιτικής παραγωγής περιορίστηκε από το 78% στο 48%, με αντίστοιχη άνοδο της παραγωγής από φυσικό αέριο, το κόστος της οποίας είναι περίπου διπλάσιο της λιγνιτικής, καθώς και από τις ΑΠΕ με τις γνωστές εξωφρενικές τιμές.
 Κι αυτό παρά τις μεγάλες μειώσεις των μισθολογικών δαπανών της τάξης του 40% σε σχέση με το 2009.
    Σε ό,τι αφορά στο κόστος κεφαλαίου, μια επιχείρηση σαν τη ΔΕΗ, ακόμη και με τη μορφή Α.Ε. σε συνθήκες -αθέμιτου- ανταγωνισμού, αποδέχεται να ανακτά τα κεφάλαια που επενδύει στα έργα της, ως λογική απόδοση, σε 25 χρόνια. Αυτό συνεπάγεται μείωση των αποσβέσεων με ανάλογες ευεργετικές επιπτώσεις στο κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας.
     Είναι δεδομένο ότι κανένας ιδιωτικός φορέας δεν επενδύει με προοπτική ανάκτησης των κεφαλαίων του πλέον των 10-12 ετών στην καλύτερη περίπτωση.
Γιατί λοιπόν προωθούνται αυτά τα σχέδια;
Μετά την ανάλυση που προηγήθηκε, το ερώτημα προβάλλει αμείλικτα. Ωστόσο η απάντηση είναι πολύ απλή και αδιαμφισβήτητη.
Η διαρκής αύξηση της ζήτησης Η.Ε. μέχρι και το 2009 προκάλεσε ένα επενδυτικό κύμα με ανάπτυξη μονάδων παραγωγής Η.Ε. από ιδιώτες με καύσιμο φυσικό αέριο.
 Η προτίμηση στο φυσικό αέριο οφείλεται στο χαμηλό σχετικά κόστος επένδυσης (3-4 φορές μικρότερο του λιγνίτη).
 Αν και η προσφορά μετά βίας κάλυπτε τη ζήτηση, την ίδια περίοδο, η ΔΕΗ, με διάφορες παρεμβάσεις και μεθοδεύσεις εμποδιζόταν να κατασκευάσει δικές της μονάδες, ακόμη και να αντικαταστήσει παλιές χωρίς να προσθέσει νέα ισχύ.
    Η ύφεση ωστόσο που ακολούθησε με τη μεγάλη μείωση της κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας, σε συνδυασμό με τη ραγδαία εισαγωγή των ΑΠΕ, έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση πλήρους ανισορροπίας μεταξύ προσφοράς και ζήτησης.
Η παραγωγική ικανότητα (ισχύς) των συμβατικών Μονάδων ΔΕΗ και ιδιωτών ανέρχεται σήμερα σε 13.074 MW.
    Σ' αυτή πρέπει να προστεθεί και η επικείμενη να ενταχθεί Μονάδα Φ.Α. στη Μεγαλόπολη ισχύος 800 MW , και η ισχύς των ΑΠΕ η οποία ανέρχεται σε 4.390 MW        (2.380 MW Φ/Β και 1.500 MW αιολικά).
 Στον αντίποδα η μέση ζήτηση ανέρχεται στα 6.000 MW, με αιχμή (μικρές περιόδους του έτους) τα 9.150 MW.
       Εύλογα τίθεται το ερώτημα: πώς επιβιώνουν οι παραγωγοί, ιδιαίτερα οι ιδιώτες, σε αυτές τις συνθήκες;
Η απάντηση βρίσκεται στα ειδικά μέτρα- στρεβλώσεις της αγοράς σε βάρος της ΔΕΗ και των καταναλωτών - τα οποία έχουν ληφθεί μέχρι σήμερα. Αυτά είναι γνωστά σε όλους όσοι ασχολούνται με τον Τομέα, ομολογήθηκαν δε με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο από τον πρόεδρο της ΡΑΕ κ. Βασιλάκο σε άρθρο του στο «Βήμα» στις 7/4/2014.

Στρεβλώσεις
Στο πλαίσιο του παρόντος περιοριζόμαστε να αναφέρουμε τις δύο βασικότερες στρεβλώσεις: τα Πιστοποιητικά Διαθεσιμότητας Ισχύος (ΑΔΙ) και το Μηχανισμό Ανάκτησης Μεταβλητού Κόστους (ΜΑΜΚ).
     Με το μηχανισμό των ΑΔΙ κάθε παραγωγός αποζημιώνεται από τους προμηθευτές Η.Ε. με ένα πάγιο ποσό το χρόνο για κάθε Μονάδα παραγωγής που κατέχει, ανεξάρτητα εάν η Μονάδα αυτή παράγει ή όχι.
Το ποσό αυτό είναι σήμερα 56.000 ευρώ ανά εγκατεστημένο MW, και σε κάποιες περιπτώσεις 90.000 ευρώ.
Ετσι για μια Μονάδα Φυσικού Αερίου ισχύος 300 MW ο ιδιοκτήτης εισπράττει κάθε χρόνο 17-18 εκατ. ευρώ.
       Αυτό σημαίνει ότι σε περίπου 10 χρόνια ανακτά το κεφάλαιο που επένδυσε, ακόμη και χωρίς να χρειαστεί να παραγάγει ούτε μια κιλοβατώρα.
     Με βάση το ΜΑΜΚ οι Μονάδες Παραγωγής θα πρέπει να λειτουργούν στα λεγόμενα «τεχνικά ελάχιστα» και την παραγόμενη Ηλεκτρική Ενέργεια να την αγοράζει, υποχρεωτικά, το σύστημα με τιμή ίση με το μεταβλητό κόστος (καύσιμο) συν 10%.
Αυτό σημαίνει ότι, ανεξάρτητα από τη ζήτηση, οι παραγωγοί πωλούν το 50%-60% της ενέργειας που μπορούν να παράγουν με ένα εύλογο κέρδος.
     Συνεπεία των ανωτέρω, και των λοιπών στρεβλώσεων της αγοράς οι ιδιώτες παραγωγοί επιδοτούνται από τη ΔΕΗ, λόγω του ότι είναι ο μοναδικός προμηθευτής (98% μερίδιο αγοράς) των καταναλωτών και ως εκ τούτου και ο μοναδικός αγοραστής της παραγόμενης Η.Ε., με 300-350 εκατ. ευρώ το χρόνο. 
    Προφανώς τα ποσά αυτά μετακυλίονται στους καταναλωτές μέσω της τιμής της KWh.
Δεν υπάρχει προηγούμενο σε άλλο κλάδο της οικονομίας, π.χ. κλωστοϋφαντουργία, οι επιχειρηματίες, λόγω της μειωμένης ζήτησης, να επιδοτούνται από το κράτος για την ύπαρξη των εγκαταστάσεών τους, και ταυτόχρονα το κράτος να υποχρεώνει τους πολίτες να αγοράζουν το 50%-60% της παραγωγής τους.

Δύο προοπτικές-προτάσεις
Είναι προφανές ότι η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Αλλωστε αυτό ομολογείται πλέον από επίσημα χείλη. Εάν αποκλείσουμε την επάνοδο σε καθεστώς κρατικού μονοπωλίου, υπάρχουν δύο (2) προοπτικές.

1)  Να αρθούν όλες οι στρεβλώσεις της αγοράς, και κάθε παραγωγός να αναζητήσει, όπως γίνεται σε όλους τους κλάδους της οικονομίας, πελάτες.
     Αλλωστε υπάρχουν όλες οι τεχνικές και θεσμικές προϋποθέσεις γι' αυτό, και μάλιστα το κράτος, μέσω της ΔΕΗ, δηλαδή οι πολίτες, έχει καταβάλει σημαντικό τίμημα: δημιουργήθηκαν με απόσχιση από τη ΔΕΗ ο ΑΔΜΗΕ και ο ΔΕΔΔΗΕ (για τα δίκτυα Διανομής), οι οποίοι λειτουργούν απολύτως ελεγχόμενοι ώστε να μην κάνουν διακρίσεις μεταξύ των παραγωγών και των προμηθευτών, τα δε τέλη χρήσης, τόσο του Συστήματος Μεταφοράς όσο και του Δικτύου Διανομής, είναι απολύτως τα ίδια για όλους (ΔΕΗ και Ιδιώτες).
      Εάν επιλεγεί η προοπτική αυτή θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ώστε να υπάρξει σημαντική μείωση του κόστους παραγωγής Η.Ε., καθώς θα ελαχιστοποιηθεί η παραγωγή Η.Ε. από φυσικό αέριο το οποίο κοστίζει περίπου διπλάσια από το λιγνίτη.
      Η δυνατότητα αυτής της προοπτικής υφίσταται εξαιτίας της ύπαρξης της ισχυρής -ακόμη- ΔΕΗ με τις μεγάλες ικανότητες παραγωγής Η.Ε. από λιγνίτη, νερά κ.λπ.
     Είναι προφανές ότι αυτή η προοπτική, ενώ συμφέρει την εθνική οικονομία και το σύνολο της κατανάλωσης, δεν συμφέρει τους ιδιώτες παραγωγούς.
2)      Η άρση των στρεβλώσεων με ταυτόχρονη διάλυση της ΔΕΗ. Η προοπτική αυτή με πρόσχημα τη φενάκη του ανταγωνισμού θα έχει τις επιπτώσεις που αναφέρθηκαν προηγούμενα σε βάρος της εθνικής οικονομίας και του συνόλου των καταναλωτών.
Θα δώσει ωστόσο την ευκαιρία στα ιδιωτικά συμφέροντα που δραστηριοποιούνται στον τομέα του ηλεκτρισμού και κερδίζουν σε βάρος όλων των άλλων, να αντισταθμίσουν τη ζημιά τους με τη συμμετοχή τους στις διαδικασίες αποδιάρθρωσης και πώλησης της ΔΕΗ.
Ποια προοπτική θα επιλεγεί τελικά;
Πιστεύω, ότι από την ανάλυση που προηγήθηκε καταδεικνύεται ότι το πρόβλημα δεν είναι τεχνοκρατικό, αλλά εξόχως πολιτικό.

(του Ε.Μ.Παναγιωτάκη, Διευθυντικού στελέχους του ΔΕΔΔΗΕ, Ελευθεροτυπία)

Ο Ιωάννης Παλαιοκρασσάς ...ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ !!!!!

                                         
http://www.energypress.gr/news/Oi-megales-streblwseis-sthn-agora-twn-APE


Οι μεγάλες στρεβλώσεις στην αγορά των ΑΠΕ

Ο γράφων είχε την τύχη, την περίοδο 1965 - 69, να συνεργαστεί στο Ντιτρόιτ με τον Walker Cisler, ο οποίος, ως νεαρός ταγματάρχης της αμερικανικής αποστολής στην Ελλάδα, το 1948, είχε την ιδέα δημιουργίας της ΔΕΗ, κατά το πρότυπο της Tenessee Valley Authority και συνέστησε την ανάθεση της μελέτης στη γνωστή EBASCO, με αποτέλεσμα την ίδρυση της ΔΕΗ το 1950.
        Η ΔΕΗ μέχρι και την περίοδο της χούντας αποτελούσε πρότυπη επιχείρηση, που συνένωσε τις εκατοντάδες «ηλεκτρικές», και, με βάση τον εγχώριο λιγνίτη, έδωσε φθηνό ρεύμα και στο τελευταίο χωριό και ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες της ανάπτυξης της χώρας.
Τώρα το τελευταίο Μνημόνιο προβλέπει το διαμελισμό της.
Γιατί άραγε;

Το πρώτο «διότι» είναι οι ρουσφετολογικές παρεμβάσεις του πολιτικού μας κόσμου, ιδίως μετά το 1981, με χιλιάδες διορισμούς άχρηστων διοικητικών υπαλλήλων. 

Το δεύτερο και κυριότερο διότι είναι το πάρτι που έστησαν οι διάφοροι ιδιώτες επενδυτές από το 2000, όταν μοιράστηκαν από τη ΡΑΕ και το ΥΠΑΝ μερικές δεκάδες άδειες εγκατάστασης μονάδων ηλεκτροπαραγωγής φυσικού αερίου, που μέχρι το 2006 δεν προχωρούσαν αφού οι «επενδυτές» ήθελαν........ επιδότηση κάποιας μορφής.

Το τρίτο είναι αυτό που ήρθε στο προσκήνιο τελευταία με την αύξηση του τέλους ΑΠΕ, κατά 120%, στα οικιακά τιμολόγια.

Οι συνέπειες σε αριθμούς

1. Γύρω στο 2000 η ΔΕΗ είχε συνολικά (σύμφωνα με ειδικές μελέτες) από 20% έως 40% παραπάνω υπαλλήλους από ό,τι χρειαζόταν.

2. Με τις λαθροχειρίες που έγιναν στην οριακή τιμή του συστήματος (δηλαδή τη χονδρική τιμή του ρεύματος) αρχίζοντας στις 12 Ιανουαρίου 2006 και μέχρι την 1η Ιουλίου 2008, η ΔΕΗ κλήθηκε να πληρώσει μόνο κατά το διάστημα αυτό, για αγορές ενέργειας από τρίτους (δηλαδή ιδιώτες ηλεκτροπαραγωγούς και εισαγωγείς), 1.280 εκατομμύρια ευρώ.

3. Το 2005 είχα προειδοποιήσει τον υπουργό και τον υφυπουργό ΥΠΑΝ (κ.κ. Σιούφα και Σαλαγκούδη) ότι οι υψηλότατες τιμές αγοράς ρεύματος από φωτοβολταϊκά, που είχαν θεσπίσει, θα απαιτούσαν 4.500 εκατομμύρια ευρώ επιδοτήσεων για εγκατεστημένη ισχύ 3.000 μεγαβάτ φωτοβολταϊκών, όπως σχεδιαζόταν τότε. Τώρα έχουμε φτάσει τα μισά και οδηγηθήκαμε σε απειροπλασιασμό του τέλους ΑΠΕ.

Αλλά μήπως η ΔΕΗ ήταν ανάγκη να χάσει δισ. ευρώ αγοράζοντας ρεύμα από ιδιώτες, που η ίδια το παρήγαγε φθηνότερα, και στο τέλος να διαλυθεί υπό την πίεση της τρόικας

       Αν δεν είχα εκδιωχθεί από τη ΔΕΗ και είχε προχωρήσει η συμφωνία που είχαμε κατ' αρχάς διαπραγματευτεί (μαζί με τον κ. Μανιατάκη) με το διευθύνοντα σύμβουλο της ENEL (ιταλική ΔΕΗ), κ. Fulvio Conti, για πώληση του 51% δύο λιγνιτικών σταθμών στην Ελλάδα και αγορά ίσου ποσοστού σε δύο ίσου μεγέθους σταθμών φυσικού αερίου στην Ιταλία (μαζί με δέσμευση για από κοινού επενδύσεις σε όλη την Ανατολική Ευρώπη), η ΔΕΗ δεν θα αντιμετώπιζε τώρα τη δαμόκλειο σπάθη.

Συμπέρασμα

Σε αντίθεση με τα χρόνια 1948- 70 που υπήρχε σοβαρός ενεργειακός σχεδιασμός, με βασικό δόγμα την ανάπτυξη των εγχώριων (φθηνών) πόρων, από το Ν. 2773 99 και μετά ο ενεργειακός σχεδιασμός παρεδόθη εις χείρας ανόμων , οι οποίοι, επειδή δεν δέχονταν να αναλάβουν το μεγάλο ρίσκο και ύψος επένδυσης λιγνιτικών σταθμών, λανσάρισαν τη μόδα των σταθμών φυσικού αερίου διπλάσιου λειτουργικού κόστους από τους λιγνιτικούς και με εισαγόμενο καύσιμο.

Μάλιστα, χρύσωσαν το χάπι με το οικολογικό επιχείρημα των αυξημένων ρύπων (από πότε οι εργολάβοι ενδιαφέρονται για την οικολογία ?).

Δεν εξετάστηκαν ποτέ σοβαρά τα αντικειμενικά συγκριτικά πλεονεκτήματα των διάφορων καυσίμων (συμπεριλαμβανομένων των ρύπων) ούτε βέβαια έγινε καμιά απόπειρα ένταξης του περιβαλλοντικού και του κοινωνικού κόστους στις τιμές (π.χ. με έναν περιβαλλοντικό φόρο στο λιγνίτη που θα οδηγούσε αμέσως σε κατασκευή νέων σταθμών υψηλής απόδοσης και μειωμένους κατά το ήμισυ ρύπους).

Αντί να καθιερωθεί ίσο πεδίο τιμών και ανταγωνισμού για όλους, δόθηκαν πολύ υψηλές τιμές στην ηλεκτροπαραγωγή από ΑΠΕ, όπως το 0,55 / κιλοβατώρα στα φωτοβολταϊκά ,  έναντι 0,28 (τότε) στη Γερμανία, με τη μισή ηλιοφάνεια.

Οι επενδύσεις σε ΑΠΕ  αποσβένονται στην Ελλάδα σε χρόνο ρεκόρ (3 5 έτη). 

Γιατί άραγε?.
 Για να διπλό- χαρατσώνεται ο καταναλωτής.
 Και γιατί έγιναν όλα τα αδιαφανή παιχνίδια με την οριακή τιμή του συστήματος, που στρεβλώνει την αγορά και οδήγησε στα τεράστια ελλείμματα του ΛΑΓΗΕ και απανωτές αυξήσεις, από τη μια, των τιμολογίων της ΔΕΗ και, από την άλλη, του τέλους ΑΠΕ;
        Η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, λόγω των προηγούμενων σταυροειδών επιδοτήσεων των οικιακών και βιομηχανικών τιμολογίων από τα εμπορικά, ασφαλώς θα οδηγούσε σε κάποια αύξηση των οικιακών τιμολογίων, την οποία είχα προβλέψει το 2004 σε 15%-25%.
Αλλά έκτοτε τα τιμολόγια έχουν υπερδιπλασιαστεί.
Ποιος φταίει και ποιος πήρε τα λεφτά του καταναλωτή ?.

 Η λαλίστατη ΡΑΕ τι λέει εν προκειμένω; 

Πώς δικαιολογεί τα ανομολόγητα;

Πριν από 10 χρόνια η Ελλάδα είχε το φθηνότερο οικιακό και αρκετά φθηνό βιομηχανικό ρεύμα.

 Τώρα, εν μέσω της κρίσης, με εκατοντάδες χιλιάδες καταναλωτές να κάνουν ουρές για να επιτύχουν ρύθμιση των οφειλών τους στη ΔΕΗ, έχει από τα ακριβότερα, όχι γιατί ακρίβυναν τα κύρια καύσιμα, αλλά γιατί.......... το σύστημα παραδόθηκε στη διαπλοκή.

Έως πότε ο λαός θα πληρώνει τα σπασμένα των πολιτικών και των εντολοδόχων τους.

Ο κ.  Ιωάννης Παλαιοκρασσάς είναι πρώην υπουργός Οικονομικών  και πρώην Διοικητής ΔΕΗ.

ΠΗΓΗ
  



       O Ανδριώτης πολιτικός Γ.Παλαιοκρασσάς ,γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις στον τομέα της ενέργειας στη χώρα μας αφού υπήρξε Υπουργός Οικονομικών αλλα και Διοικητής της ΔΕΗ .Τα εγκληματικά  λάθη της ΡΑΕ και του ΥΠΑΝ που έδωσαν άδειες το 2000 , σε ιδιώτες για εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής με φυσικό αέριο ήταν η αρχή του τέλους.  Δηλώνει κατηγορηματικά, οτι είχε προειδοποιήσει τον τότε υπουργό ΥΠΑΝ κο Σιούφα και τον κο Σαλαγκούδη, οτι οι υψηλές τιμές στις ταρίφες των φ/β που έβαλαν τότε, θα έφερναν καταστροφικά αποτελέσματα και στην ΔΕΗ αλλά και στην οικονομία μας. Δυστυχώς επαληθεύτηκε και οι λανθασμένες πολιτικές που απο τότε συνεχίστηκαν, έχουν οδηγήσει στο σημερινό αδιέξοδο.Βλέπουμε λοιπόν οτι ένοχοι υπάρχουν και έχουν ονοματεπώνυμο .Δυστυχώς όμως κανείς δεν πιστεύει σήμερα ,  οτι θα αποδοθεί δικαιοσύνη ,για αυτά τα σοβαρά εγκλήματα.

                                                                                                                             SAGINI

Δημιουργείστε νέες λιγνιτικές επιχειρήσεις .

    Λάθος η διάσπαση και η πώληση του 17% της ΔΕΗ.

      Εξαιρετική και μοναδική ομορφιά απο το φράγμα στην Λίμνη ''Πλαστήρας'' του Ν.Καρδίτσας με πολλαπλά οφέλη για την Εθνική μας οικονομία.

Η άξια ενός τέτοιου φράγματος με υδροηλεκτρικό σταθμό είναι εξαιρετικά υψηλή, ακόμα και οταν το συγκεκριμένο είναι απο τα μικρότερα στην  χώρα μας.
Κανένας ιδιώτης ( για πάρα πολλούς λόγους ) δεν μπορεί σήμερα να κατασκευάσει τέτοια έργα στην χώρα μας για  να τα εκμεταλλευτεί στην συνέχεια οικονομικά.
Αρα είναι λάθος να πουληθούν με ευτελές τίμημα , σε ιδιώτες τέτοια έργα ,αφού δεν υπάρχουν σήμερα ενδιαφερόμενοι για να αγοράσουν στην πραγματική αξία .


                  
                                     Υδροηλεκτρικό φράγμα ''Πλαστηρας''.

 Επιτέλους αποφασίστε !!!!


                                                                                                                                                                 


Δώστε τους λιγνίτες σε ιδιώτες , αλλά όχι τη ΔΕΗ .

     
        Παρ' όλο που η προσαρμογή της ενεργειακής πολιτικής της χώρας στις αλλαγές του διεθνούς περιβάλλοντος συζητιέται, χωρίς να έχει σημειωθεί καμία πρόοδος, για τουλάχιστον μία δεκαετία, σήμερα, υπό την απειλή της δαμόκλειου σπάθης του Μνημονίου, η χώρα ταλαντεύεται αμήχανη μεταξύ δημόσιας και της ιδιωτικής ιδιοκτησίας της ΔΕΗ (εκχώρηση 17%, διάσπαση 40%, μικρή και μεγάλη ΔΕΗ), μεταξύ αφανισμού και μετασχηματισμού.
Η αμυντική στάση που ακολουθήθηκε αποδείχθηκε αυτοκαταστροφική.
Ο κεφαλαιουχικός εξοπλισμός απαξιώνεται.
Η παραγωγικότητα, αντί να αυξάνεται, φθίνει. Δεν καταφέρνει ούτε να αυτοπεριοριστεί ούτε να οικουμενικοποιηθεί και να αποτινάξει τις βαθιά συντηρητικές νοοτροπίες της μονοπωλιακής περιόδου.
Η αλλαγή του ιδιοκτησιακού της καθεστώτος προβάλλει ως αναπόφευκτη και κάθε προσπάθεια να παραμείνει η ΔΕΗ κρατική και ενιαία θεωρείται καθυστέρηση του αναπόφευκτου.
Στη συντριπτική τους πλειονότητα, τα πρώην κρατικά μονοπώλια ενέργειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν στο πλαίσιο του ανταγωνισμού, επέλεξαν το ξεπερασμένο μοντέλο των εξαγορών, συγχωνεύσεων και ιδιωτικοποιήσεων• να γίνουν, δηλαδή, ισχυρότερα αυξάνοντας το μέγεθός τους.
Επτά εταιρείες
Οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε. πείστηκαν ότι, για να επιβιώσουν στις διεθνείς αγορές, χρειάζονται μεγάλες επιχειρήσεις.
 Οι αντιμονοπωλιακές πολιτικές έμειναν στην άκρη, ώστε οι νέοι γίγαντες να ανταγωνιστούν το φάντασμα του Στάλιν ή τη σύγχρονη καπιταλιστική απειλή του Πούτιν, την τεράστια κρατική Gazprom.
Ενώ πρωταρχικός στόχος της ευρωπαϊκής οδηγίας για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας ήταν να διασφαλίσει ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο, αντίθετα οδήγησε σε αύξηση συγκέντρωσης.
Επτά εταιρείες -the seven brothers, με σκωπτική παραπομπή στις πετρελαϊκές seven sisters- ελέγχουν πάνω από τα δύο τρίτα των αναγκών της Ε.Ε. σε ηλεκτρική ενέργεια.
Αντί για μείωση, η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας οδήγησε σε υψηλότερες τιμές.
Εξαγορές, συγχωνεύσεις και ιδιωτικοποιήσεις όντως αποτέλεσαν το κύριο συστατικό και την κινητήρια δύναμη των επενδύσεων στην Ε.Ε.
Σύμφωνα με την Ernst & Young, ανήλθαν στα 300 δισ. από το 1999 ώς το 2006 και θεωρούνται ένας θεμελιώδης μηχανισμός της παγκοσμιοποίησης.
Το ουσιώδες ωστόσο δεν βρίσκεται στις συγχωνεύσεις, στις εκχωρήσεις/διασπάσεις και στην αλλαγή της ιδιοκτησίας και του ελέγχου ως κύριου τρόπου δημιουργίας ανάπτυξης και πλούτου.
Το ουσιώδες υπήρξε στις συμμαχίες όλων των ειδών, στις κοινοπραξίες, στις μετοχοποιήσεις, στις συνεργασίες έρευνας, στις εταιρικές σχέσεις και, συχνά, στις «συμφωνίες χειραψίας».
Μεταξύ της πληθώρας των μελετών -Harvard, Yale, Wharton School, Peter Drucker, Booz Allen Hamilton κ.λπ.- που τονίζουν τις δυνατότητες/ευκαιρίες των συμμαχιών και των συνεργασιών, την πιο ισχυρή ίσως εμπιστοσύνη στις συμμαχίες την έδωσε ένα άρθρο του «Forbes»:
«Οι στατιστικές μας αναλύσεις δείχνουν ότι οι επιχειρήσεις με περισσότερες κοινοπραξίες, συμμαχίες, καθώς και άλλες μορφές συμπράξεων, παρουσιάζουν σημαντικά υψηλότερες αγοραίες αξίες». Το άρθρο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «στη συνδεδεμένη οικονομία, οι συνδέσεις είναι το θέμα. Οι συμμαχίες είναι απίστευτα, ακόμη και αποφασιστικά, σημαντικές».
Αυτό που βιώνουμε είναι μια αλλαγή επιστημονικού παραδείγματος, μια μεγάλης κλίμακας αναδιοργάνωση του τρόπου σκέψης μας, την οποία μας επιβάλλουν τα νέα από τα επιστημονικά πεδία της κβαντικής μηχανικής, της χημείας, της αυτοοργάνωσης, της θερμοδυναμικής, της πληροφορικής και, πιο πρόσφατα, του φαινομένου της ανάδυσης, της εμφάνισης συλλογικών ιδιοτήτων που δεν μπορούν να βρεθούν στα μεμονωμένα μέλη.
Το νέο παράδειγμα έχει συμβάλει συνολικά στην αποδόμηση και την πτώση της παραδοσιακής μηχανιστικής προσέγγισης, που χαρακτηρίστηκε από κατακερματισμό, αυταρχισμό, ιδιοποίηση και αναγωγισμό.
Ταυτόχρονα, έχει βοηθήσει στην κατανόηση των δικτύων σχέσεων και συνεργασίας και του πώς η ολότητα είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα των μερών της.
Μπορεί βάσιμα πλέον να υποστηριχθεί, γράφει ο νομπελίστας φυσικός R. Laughlin, πως η επιστήμη έχει προχωρήσει από μια εποχή αναγωγισμού σε μια εποχή ανάδυσης, ένα χρονικό σημείο όπου η έρευνα για τις έσχατες αιτίες των πραγμάτων μεταστρέφεται από τη συμπεριφορά των μερών στη συμπεριφορά του όλου.
 Δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι το κυρίαρχο αυτή τη στιγμή παράδειγμα είναι οργανωσιακό.
Στις νέες συμμαχίες, συνεργασίες και συν-υπάρξεις, management δεν σημαίνει έκδοση εντολών και ελέγχου στη βάση της ιδιοκτησίας/κυριότητας.
Η συνοχή τους δεν διασφαλίζεται από την ιδιοκτησία, αλλά από τη στρατηγική.
Οι συμμαχίες, οι κοινοπραξίες, τα μειοψηφικά πακέτα, οι συμφωνίες τεχνογνωσίας και οι συμβάσεις γίνονται όλο και περισσότερο τα δομικά στοιχεία μιας συνομοσπονδίας.
 Αυτό το είδος της οργάνωσης χρειάζεται ένα νέο είδος ηγεσίας.
Το «ξεπερασμένο και ακατάλληλο» ηρωικό μοντέλο ηγεσίας -του στρατιώτη, του μοναχικού καβαλάρη, που φέρει σε πέρας μόνος του μια αποστολή διάσωσης- δίνει χώρο στη «μετα-ηρωική» αντίληψη της ηγεσίας, της ηγεσίας της «κοινής ευθύνης».
Η πλέον συμβατική ιδέα, ότι ο ανταγωνισμός για τους ανεπαρκείς πόρους είναι το ουσιώδες χαρακτηριστικό της ανθρώπινης συμπεριφοράς -το bellum omnium contra omnes (πόλεμος πάντων κατά πάντων), η ηθική του Χομπς και του Δαρβίνου-, κάνει χώρο για την εμφάνιση της ριζοσπαστικής ιδέας του «κοινωνικού συμβολαίου» του Ρουσό, ότι η συνεργασία είναι πιο ζωτική για την επιβίωση και την πρόοδο.
Απόφαση - σταθμός
Και στην ελληνική πραγματικότητα, η ιδιωτικοποίηση δεν είναι ούτε αναγκαία ούτε ικανή για τη δημιουργία ανταγωνιστικού πλαισίου ούτε επιβάλλεται από καμία οδηγία.
        Η απόφαση των Ευρωπαίων δικαστών του περασμένου Οκτωβρίου -«η ΔΕΗ δεν κατέχει δεσπόζουσα θέση στην αγορά λιγνίτη»- όχι μόνον απεγκλωβίζει τη χώρα/ΔΕΗ από την υποχρέωση που επέβαλαν αποφάσεις της Κομισιόν να εκχωρήσει μέρος της λιγνιτικής της παραγωγής σε ιδιώτες, αλλά συνιστά ταυτόχρονα και ένα πρόταγμα δράσης προς κάθε άμεσα ενδιαφερόμενο -Κομισιόν, κυβέρνηση, επιχείρηση, δυνητικούς επενδυτές, συνδικάτα, τρόικα- για τη διευκόλυνση ανάπτυξης νέων επιχειρήσεων που θα δημιουργήσουν ανταγωνιστικές συνθήκες προς αμοιβαίο όφελος όλων των ενδιαφερόμενων μερών.
Η κυβέρνηση, αντί ιδιωτικοποίησης, μπορεί να επικεντρωθεί στη δημιουργία νέων επιχειρήσεων. 

      Υπάρχουν ικανά διαθέσιμα αποθέματα 1,2 δισ. τόνων λιγνίτη που μπορούν να εκχωρηθούν για ιδιωτική παραγωγή - με την προϋπόθεση ότι θα επανεκτιμηθούν με τιμές αγοράς η σπανιότητα και η περιβαλλοντική συνιστώσα του πόρου.

ΠΗΓΗ

Καταρρέει το σύστημα ηλεκτροδότησης και η ΔΕΗ πετάει... χαρταετό!

      

      Μόλις λίγα 24ωρα αφότου η μισή Αττική βυθίστηκε στο σκοτάδι για ώρες και την στιγμή που βουλευτές καταγγέλλουν ότι το δίκτυο διανομής ρεύματος βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης, η ΔΕΗ βγάζει δελτία τύπου για τους χαρταετούς!

 

Στο σκοτάδι έμεινε για περίπου 3 ώρες το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης η μισή Αττική.

Αιτία βλάβη που παρουσιάστηκε στο Κέντρο Υπερυψηλής Τάσης (ΚΥΤ) της Κουμουνδούρου.

Η διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, δεκάδες προβλήματα, με την Πυροσβεστική να δέχεται περισσότερες από 130 κλήσεις για απεγκλωβισμούς σε

ανελκυστήρες.

Εξίσου σημαντικά ήταν τα προβλήματα στους δρόμους, αφού τα περισσότερα φανάρια ήταν εκτός λειτουργίας, με αποτέλεσμα να επικρατήσει κυκλοφοριακό χάος.

Παράλληλα, δεκάδες χρόνια πάσχοντες πολίτες που έχουν ανάγκη από καθημερινή και συνεχή μηχανική υποστήριξη βρέθηκαν σε απόγνωση, καθώς η διακοπή στην ηλεκτροδότηση απείλησε την ίδια τους τη ζωή.

Λίγες ώρες μετά, ο Βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ., κ Γιάννης Μιχελάκης και ο Βουλευτής Δωδεκανήσου, κ. Μάνος Κόνσολας κατέθεσαν αποκαλυπτική ερώτηση για τα προβλήματα στο δίκτυο διανομής της ΔΕΗ στη Βουλή.

Οι δύο βουλευτές της ΝΔ στη ερώτησή τους χαρακτηρίζουν σήμα κινδύνου το μπλακ – άουτ στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά και αναφέρουν ότι έχει αποδυναμωθεί το πρόγραμμα τακτικής συντήρησης και ενίσχυσης των δικτύων διανομής ηλεκτρικού ρεύματος, λόγω των περικοπών στη ΔΕΗ.

Επισημαίνουν, επίσης, ότι οι επενδύσεις που υλοποιούνται ή σχεδιάζονται στον τομέα της ενέργειας κινδυνεύουν να απαξιωθούν χωρίς ένα αξιόπιστο δίκτυο διανομής.

Μάλιστα τονίζουν ότι ο κίνδυνος γενίκευσης των προβλημάτων ηλεκτροδότησης είναι υπαρκτός και το πρόβλημα θα γίνει πιο έντονο στις νησιωτικές περιοχές, ιδιαίτερα την θερινή περίοδο.

Και ενώ οι καταναλωτές περιμένουμε με αγωνία την επίσημη θέση της ΔΕΗ, ο Διαχειριστής του Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΔΕΔΔΗΕ) αποφάσισε να εκδόσει Δελτίο Τύπου για τους χαρταετούς και συνιστά προσοχή!

Φυσικά και είναι σημαντικό να ενημερωθεί ο λαός και για την ασφάλειά του ενόψει της Καθαρής Δευτέρας, ωστόσο μήπως κύριοι της ΔΕΗ θα έπρεπε να μας πείτε και τι συμβαίνει με το δίκτυο σας;

Υπάρχει πρόβλημα ή όχι; Για ποιο λόγο κινδύνευσαν άνθρωποι και ποιος έχει την ευθύνη;

Τα ερωτήματα είναι εδώ και περιμένουν απαντήσεις...

ΠΗΓΗ

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ..............ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

 

                                                                              *****

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟ 

«ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ» ΕΓΚΛΗΜΑ

Λίγο μακρύ ....αλλά αξίζει να το διαβάσετε με προσοχή.

http://deltio.wordpress.com/2011/07/31/%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF/


                                                            
            
 Επειδή υπάρχει μεγάλη παραπληροφόρηση για τις ιδιωτικοποιήσεις και τα οφέλη τους, και ο καθένας βγαίνει και λέει ό,τι θέλει, θα αναφέρω κάποια βασικά στοιχειώδη πράγματα για να θυμηθούμε όλοι πότε μια ιδιωτικοποίηση συμφέρει και πότε όχι.

Ισχυρισμός 1: Οι ιδιωτικοποιήσεις βοηθούν τα δημόσια οικονομικά

Η ιδέα πως η ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων συμβάλλει στη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων είναι κυρίαρχη στη εποχή μας.
 Σύμφωνα με τους υπερασπιστές αυτής της ιδέας, η πώληση δημόσιας περιουσίας φέρνει έσοδα στο κράτος, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αποπληρωμή (μείωση) του δημοσίου χρέους.
 Έτσι το κράτος θα πληρώνει λιγότερα έξοδα για τόκους, και άρα θα έχει περισσότερα χρήματα να διαθέσει για την παιδεία, τη υγεία, τις μεταφορές κλπ.
Είναι άραγε αλήθεια αυτό; Και υπό ποιες προϋποθέσεις;
Ας πάρουμε μια κερδοφόρα δημόσια επιχείρηση όπως πχ. η ΔΕΗ, ο ΟΠΑΠ κλπ. με κέρδη της τάξεως του 1 Δις ευρώ το χρόνο.
 Κι ας υποθέσουμε πως το κράτος πληρώνει για το δημόσιο χρέος επιτόκιο 5% (όσο περίπου η Ελλάδα αυτή τη στιγμή κατά μέσο όρο).
Με τα κέρδη αυτής της επιχείρησης το κράτος καλύπτει τους τόκους 20 Δις ευρώ χρέους
 (20 Δις χρέους x 5% επιτόκιο = 1 Δις τόκοι).
Τι γίνεται αν το κράτος αποφασίσει να ιδιωτικοποιήσει την επιχείρηση;
Έστω ότι το κράτος πουλάει την επιχείρηση έναντι 5 Δις ευρώ και με τα χρήματα αυτά αποπληρώνει ισόποσο χρέος.
Η ετήσια εξοικονόμηση στους τόκους θα είναι ίση με: 5 Δις x 5% = 250 εκατ. ευρώ.
 Θα συνεχίσει όμως το κράτος να επιβαρύνεται με τους υπόλοιπους τόκους ύψους 750 εκατ. ευρώ που πριν τους κάλυπτε με τα κέρδη της επιχείρησης.
 Εφόσον πούλησε την επιχείρηση, τα χρήματα αυτά θα πρέπει πλέον να τα βρει από άλλη πηγή. Βλέπουμε δηλαδή πως σε αυτή την περίπτωση τα δημοσιονομικά του κράτους χειροτέρεψαν, διότι η ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης παράγει δημοσιονομικό έλλειμμα στο κράτος 750 εκατ. ευρώ ετησίως.
Βέβαια, αυτό δεν είναι το μόνο ενδεχόμενο.
 Ας υποθέσουμε ότι το κράτος πουλάει την επιχείρηση για 30 Δις ευρώ. Με τα έσοδα αυτά αποπληρώνει πάλι ισόποσο χρέος.
Η ετήσια εξοικονόμηση σε τόκους θα είναι: 30 Δις x 5% = 1,5 Δις.
Δηλαδή το κράτος κερδίζει, σε σχέση με ό,τι ίσχυε πριν την ιδιωτικοποίηση, 500 εκατ. ευρώ ετησίως (1,5 Δις εξοικονόμηση τόκων – 1 Δις κέρδη επιχείρησης).
 Στην περίπτωση αυτή δηλαδή, η πώληση της δημόσιας επιχείρησης φέρνει δημοσιονομικό πλεόνασμα ύψους 500 εκατ. (0,5 Δις).
Συνεπώς, η ιδιωτικοποίηση μιας επιχείρησης (ή ενός ακινήτου του δημοσίου), μπορεί να βοηθήσει τα δημόσια οικονομικά, όταν το όφελος από την πώληση υπερκαλύπτει την απώλεια κερδών (ή ενοικίων) που θα είχε το κράτος από την εκμετάλλευση της επιχείρησης (ή του ακινήτου).
 Βλέπουμε πάντως πως, ακόμα και τότε, το δημοσιονομικό όφελος είναι πολύ μικρότερο από τα έσοδα της πώλησης (μόλις 0,5 Δις, στο παράδειγμά μας, και σε καμία περίπτωση τα 30 Δις που πουλήθηκε η επιχείρηση).
 Το αναφέρω αυτό διότι σκόπιμα και παραπλανητικά, η κυβέρνηση της τρόϊκας και τα δημοσιογραφικά ρουλεμάν αφήνουν να εννοηθεί πως η άντληση 50 Δις ευρώ από αποκρατικοποιήσεις θα φέρει στην Ελλάδα όφελος 50 Δις… Σε καμία περίπτωση.
Τι σημαίνουν αυτά για το ελληνικό πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων;
Για να είναι συμφέρουσα για το ελληνικό κράτος η πώληση (μέρους ή του συνόλου) μιας επιχείρησης όπως η ΔΕΗ, ο ΟΠΑΠ κλπ με κέρδη περί τα 1 Δις ευρώ ετησίως η κάθε μία, θα πρέπει το τίμημα της πώλησης (η αποτίμηση της επιχείρησης) να υπερβαίνει τα 20 Δις.
Κι όμως, οι χρηματιστηριακές αποτιμήσεις στις οποίες προτίθεται να πωλήσει το ελληνικό δημόσιο δεν ξεπερνούν ούτε καν τα 2 Δις!!

 (τη στιγμή που για παράδειγμα, η αξία μόνο της εγκατεστημένης ισχύος της ΔΕΗ υπολογίζεται σε 50-60 Δις και η παρούσα αξία των μελλοντικών κερδών υπολογίζεται σε τουλάχιστον άλλα 35 Δις… η δε αξία των αποθεμάτων λιγνίτη σε 750 Δις, και αναμένεται να αναβαθμιστεί μετά το ατύχημα του Φουκουσίμα στην Ιαπωνία που οδηγεί σε αναστολή και περιορισμό των πυρηνικών προγραμμάτων παραγωγής ενέργειας πολλών χωρών…

 Αξία χειροπιαστή, σε κοιτάσματα, δίκτυα και υποδομές, όχι αέρας κοπανιστός στα pixels μιας χρηματιστηριακής οθόνης).

Το ίδιο ισχύει κατ’ αναλογία για όλες τις κερδοφόρες προσοδοφόρες επιχειρήσεις και φορείς του δημοσίου, αεροδρόμια, λιμάνια, αυτοκινητόδρομοι, νερά, ορυκτά, ταχυδρομεία, καζίνο, ιππόδρομοι, κλπ κλπ… όλες είναι κερδοφόρες.
Και οι τιμές στις οποίες θα πωληθούν είναι τουλάχιστον 80-90%!! χαμηλότερες κι από το ελάχιστο απαιτούμενο τίμημα που θα χρειαζόταν να εισπράξει το κράτος προκειμένου να μην επιβαρυνθεί με πρόσθετα ελλείμματα (δηλ. χρέη) στους μελλοντικούς προϋπολογισμούς.
 Πρόκειται δυστυχώς, και είναι πολύ λυπηρό, όχι για αξιοποίηση, αλλά για απόλυτη εκποίηση, ξεπούλημα αίσχους…
 Μια δημοσιονομική αυτοκτονία, που θα επιδεινώσει αντί να βοηθήσει τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας κατά αρκετά Δις ετησίως.
                                                          

Ισχυρισμός 2: Οι ιδιωτικοποιήσεις ωφελούν τους καταναλωτές και την οικονομία

Αλλά η ανάλυση δεν σταματά εδώ. Συχνά, λένε οι θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων, το κράτος αναγκάζεται μεν να πουλήσει σε τιμές χαμηλότερες από την αξία του περιουσιακού στοιχείου, αλλά ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να αυξήσει το κέρδος σημαντικά, προς όφελος της οικονομίας και της κοινωνίας.
 Η ιδιωτικοποίηση, υποστηρίζουν, οδηγεί σε αύξηση παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας με συνέπεια την αύξηση των κερδών της επιχείρησης (άρα και των φορολογικών εσόδων για το κράτος), τη μείωση των τιμών και τη βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών. Όλα αυτά τα οφέλη, υποστηρίζουν, αντισταθμίζουν και με το παραπάνω την απώλεια κρατικών εσόδων από την πώληση της επιχείρησης. Προκειμένου δε για μη κερδοφόρες επιχειρήσεις (ζημιογόνες, μη κερδοσκοπικές κλπ), ούτε λόγος, η ιδιωτικοποίηση παρουσιάζεται ως μόνη λύση.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Εξαρτάται καταρχήν από τον τρόπο με τον οποίο ο ιδιωτικός τομέας αυξάνει ή δημιουργεί τα κέρδη της επιχείρησης.
 Αν για παράδειγμα τα δημιουργεί μειώνοντας μισθούς και προσωπικό, όπως συμβαίνει συνήθως, τότε δεν έχουμε αύξηση του πλούτου στην οικονομία, αλλά απλώς μεταβίβαση πόρων από τους εργαζόμενους στην επιχείρηση.
 Οι οποίοι εργαζόμενοι για τους πόρους αυτούς κατά κανόνα επιβαρύνονται με υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές απ’ τις επιχειρήσεις.
Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, η οικονομία (και η κοινωνία συνολικά) δεν ωφελούνται, πιθανότατα μάλιστα ζημιώνονται.
 Το ίδιο ισχύει αν τα κέρδη δημιουργούνται μέσω αύξησης των τιμολογίων (μεταβίβαση πόρων από το καταναλωτικό κοινό στους ιδιοκτήτες της επιχείρησης). Κ.ο.κ.
Φυσικά αυτά δεν είναι τα μόνα σενάρια σε μια ιδιωτικοποίηση, αλλά είναι ο κανόνας δυστυχώς, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αν, για παράδειγμα, ο ιδιωτικός τομέας δημιουργεί τα κέρδη μέσω επενδύσεων σε τεχνολογίες και υποδομές, που μειώνουν το κόστος παραγωγής και λειτουργίας ή αυξάνουν την παραγωγικότητα, και τα κέρδη επανεπενδύονται στην οικονομία προσθέτοντας εισοδήματα και θέσεις εργασίας, ή επιστρέφουν στους καταναλωτές με τη μορφή μειωμένων τιμών και καλύτερων υπηρεσιών, τότε η οικονομία και η κοινωνία φαίνεται πως ωφελούνται, έστω κι αν το δημόσιο ζημιώθηκε αρχικά από την πώληση του περιουσιακού στοιχείου.
Ακόμα και τότε όμως, το πραγματικό όφελος είναι δύσκολο να υπολογιστεί, και, κατά περίπτωση, μπορεί να είναι και αμφισβητούμενο, αν πχ. οι επενδύσεις έγιναν σε βάρος του περιβάλλοντος. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Βασικό ερώτημα επίσης, για μια ιδιωτικοποίηση, είναι τι μέρος των κερδών παραμένει στην οικονομία και επανεπενδύεται επαναχρησιμοποιείται σε αυτήν.
 Αν για παράδειγμα ο νέος ιδιοκτήτης είναι μια πολυεθνική ή ξένη επιχείρηση, όπως πχ. η Deutsche Telecom στην περίπτωση του ΟΤΕ, η οποία ανέστειλε όλες σχεδόν τις σχεδιαζόμενες επενδύσεις του ΟΤΕ σε νέες τεχνολογίες και υποδομές (βλ. οπτικές ίνες), και μεταφέρει απλώς τα κέρδη της επιχείρησης (0,5 – 1 Δις ετησίως) στη Γερμανία, χωρίς να επενδύει στην Ελλάδα, τότε έχουμε απώλεια πόρων από την εγχώρια οικονομία η οποία ζημιώνεται σημαντικά.
 (Δε θα επεκταθώ στη στρατηγική πτυχή μιας τέτοιας ιδιωτικοποίησης, δηλ. το πόσο επιθυμητό ή επωφελές μπορεί να είναι πχ. για την ασφάλεια την εθνική ανεξαρτησία μιας χώρας που όλες οι τηλεπικοινωνίες των Ενόπλων Δυνάμεων ελέγχονται πλέον από τη Deutsche Telecom… Θα περιοριστώ μόνο στις οικονομικές πτυχές).
Η διεθνής εμπειρία πάντως, 20 και πλέον χρόνων ιδιωτικοποιήσεων, μέχρι στιγμής έχει αποδείξει πως οι οικονομίες των κρατών ελάχιστα βελτιώθηκαν από την ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων. Οι στόχοι των ιδιωτικοποιήσεων (μείωση δημόσιου χρέους, αύξηση ΑΕΠ, ανταγωνιστικότητας και αποτελεσματικότητας των υπηρεσιών) δεν φαίνεται να επιτυγχάνονται πάντα, ενώ οι παράπλευρες απώλειες (μείωση εισοδημάτων και θέσεων εργασίας, μείωση επενδύσεων, μεταφορά κερδών στο εξωτερικό κλπ) συχνά ξεπερνούν τα οφέλη από την ιδιωτικοποίηση.

Το παράδειγμα της Βρετανικής Επιχείρησης Ηλεκτρισμού

Ας πάρουμε το παράδειγμα της ιδιωτικοποίησης της CEGB, της Βρετανικής Επιχείρησης Ηλεκτρισμού. Θεωρήθηκε ένα από τα πλέον επιτυχημένα εγχειρήματα ιδιωτικοποίησης διεθνώς. Συνοδεύτηκε από σημαντικές επενδύσεις εκσυγχρονισμού της βρετανικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, αύξηση της παραγωγικής δυναμικότητας με παράλληλη μείωση των ρύπων, και εντυπωσιακή μείωση του κόστους παραγωγής και λειτουργίας.
 Η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών δεν χειροτέρεψε (όπως στη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών που ιδιωτικοποίησαν επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας).
 Τα κέρδη του κλάδου αυξήθηκαν σημαντικά, δίνοντας πρόσθετα φορολογικά έσοδα στο βρετανικό δημόσιο, και τα κέρδη αυτά επαναχρησιμοποιήθηκαν στη βρετανική οικονομία, δεν διέφυγαν στο εξωτερικό.
 Σκόπιμα επιλέγεται ένα από τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα ιδιωτικοποίησης έτσι ώστε να αποκλειστεί η πιθανή υποψία του μη ευνοϊκού παραδείγματος.
Η μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας για τα πρώτα έξι χρόνια της ιδιωτικοποίησης της Βρετανικής αγοράς ηλεκτρισμού («The Restructuring and Privatization of the U.K. Electricity Supply—Was It Worth It?») είναι αποκαλυπτική:
http://rru.worldbank.org/documents/publicpolicyjournal/124newbe.pdf

Ας δούμε λοιπόν τι λέει η Παγκόσμια Τράπεζα.
 Το 1990 η Μεγάλη Βρετανία προχώρησε στην αναδιάρθρωση και ιδιωτικοποίηση της CEGB, της Βρετανικής Επιχείρησης Ηλεκτρισμού.
 Η αναδιάρθρωση περιελάμβανε το σπάσιμο της CEGB σε τέσσερις εταιρίες (εκ των οποίων οι τρεις πρώτες ιδιωτικοποιήθηκαν άμεσα): την National Power και την PowerGen που ανέλαβαν τα γεωθερμικά εργοστάσια, την National Grid που ανέλαβε το δίκτυο υψηλής τάσης, και την Nuclear Electric που ανέλαβε τους πυρηνικούς σταθμούς παραγωγής.
 Στη συνέχεια τα πιο σύγχρονα πυρηνικά εργοστάσια της Nuclear Electric πωλήθηκαν στη British Energy, και το Βρετανικό δημόσιο κράτησε μόνο τα απηρχαιωμένα πυρηνικά εργοστάσια 1ης γενιάς.
      Μέσα σε 6 χρόνια τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας εκσυγχρονίστηκαν και η παραγωγικότητα της εργασίας υπερδιπλασιάστηκε.
 Η εγκατεστημένη ισχύς αυξήθηκε κατά 9,5 MW που αντιστοιχούσε στο 20% της ζήτησης σε περιόδους αιχμής.
 Το 50% των σχετικών επενδύσεων χρηματοδοτήθηκε από τους νέους ιδιοκτήτες. Το υπόλοιπο 50% απ’ το κράτος.
 Δεν θα ισχυριστώ πως το κράτος κακώς συμμετείχε στις επενδύσεις – το αντίθετο μάλιστα.
 Θα παρατηρήσω όμως κι εδώ το γνωστό παράδοξο, το κράτος να επιχορηγεί άνευ αντιτίμου το 50% των επενδύσεων των ιδιωτικών εταιριών, αλλά αυτές να καρπώνονται στο ακέραιο το 100% της απόδοσης των επενδύσεων αυτών… Εν πάσει περιπτώσει…
Παράλληλα με τις ανωτέρω επενδύσεις, η χρήση του άνθρακα, που αποτελούσε τη βασική πρώτη ύλη για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, αντικαταστάθηκε σε σημαντικό βαθμό από το πολύ οικονομικότερο φυσικό αέριο.
 Κατά το έτος της ιδιωτικοποίησης το 92% της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας βασιζόταν στον άνθρακα, το 7% στο πετρέλαιο, και μόνο 1% στο φυσικό αέριο.
Μετά από 6 χρόνια, η χρήση του φυσικού αερίου είχε ανέλθει στο 23%.
 Συνεπεία όλων των ανωτέρω, το κόστος παραγωγής ηλεκτρισμού στη Βρετανία μειώθηκε κατά 50%.
Όλα αυτά τα οφέλη όμως των εταιριών ηλεκτρισμού δε μεταφράστηκαν σε όφελος για τους καταναλωτές.
Οι τιμές παρέμειναν αδικαιολόγητα υψηλές και τα «ενεργειακώς πτωχά» νοικοκυριά (αυτά που αναγκάζονται να δαπανούν πάνω από το 10% των εισοδημάτων τους σε λογαριασμούς ενέργειας) αυξήθηκαν από 2 σε 3,5 εκατ. νοικοκυριά.
 Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Παγκόσμιας Τράπεζας οι εταιρίες ηλεκτρισμού κέρδισαν από όλη αυτή την ιστορία μεταξύ 9 – 11 Δις ευρώ, σε σημερινές ισοτιμίες (8,1 – 9,7 Δις στερλίνες).
    Το κράτος ωφελήθηκε ελάχιστα καθώς, μαζί με τα έσοδα από την πώληση, εκτιμάται πως κέρδισε όλα κι όλα κάπου 0,4 – 1,3 Δις ευρώ (0,4 – 1,2 Δις στερλίνες).
 Και οι καταναλωτές;
Ααα, αυτοί ήταν οι μεγάλοι χαμένοι, έχασαν κάπου 1,4 – 5 Δις ευρώ (1,3 – 4,4 Δις στερλίνες). 
Μόνο μέσα σε μία 6ετία!!
Και αυτή ήταν η λεγόμενη καλή εξαετία.

      Έκτοτε, από το 1997 έως το 2002 οι τιμές αυξήθηκαν κατά 28%   (4% πάνω κι απ’ τον πληθωρισμό), ενώ από το 2003 μέχρι το 2008 έχουν αυξηθεί κατά ακόμα 40% επιπλέον (8% ετησίως!!! κατά μέσο όρο).
Παράλληλα, διαπιστώθηκε πως οι εταιρίες ηλεκτρισμού έκαναν μόνο επενδύσεις βραχείας απόδοσης, βασιζόμενες στις ήδη διαδεδομένες τεχνολογίες, προκειμένου να βγάλουν γρήγορα κέρδη και να περιορίσουν το ρίσκο, υπονομεύοντας τη μελλοντική ενεργειακή επάρκεια της Μ.Βρετανίας (που κινδυνεύει πλέον με σοβαρές ελλείψεις ενέργειας από το 2015) αλλά και την ίδια την πορεία και βιωσιμότητά τους απέναντι στο διεθνή ανταγωνισμό.

    Τελικά, μετά από 20 χρόνια ιδιωτικοποίησης, η Ofgem (η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας της Μ.Βρετανίας), που ήταν ανέκαθεν ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής της ιδιωτικοποίησης, αναγνώρισε πέρυσι κι επισήμως πως το μοντέλο της ιδιωτικοποιημένης αγοράς ενέργειας δεν δουλεύει, και πρότεινε την πώληση των εταιριών ηλεκτρισμού (και αερίου) στους καταναλωτές με τη βοήθεια ενός κρατικά ελεγχόμενου φορέα στα πρότυπα της παλαιάς κρατικής Βρετανικής Επιχείρησης Ηλεκτρισμού CEGB. (βλ. πχ. σχετικό άρθρο του Guardian
 (http://www.guardian.co.uk/business/2010/feb/03/ofgem-uk-energy-supplies).

Το παράδειγμα της Βρετανίας δεν είναι το μόνο.
 Παρόμοιες και συχνά χειρότερες διαπιστώσεις θα βρει κανείς για όλες σχεδόν τις χώρες που ιδιωτικοποίησαν δημόσιες επιχειρήσεις.
 Το μοντέλο αυτό δε λειτουργεί, η πραγματικότητα αποδεικνύει πως ακόμα και ένα φαύλο και αναποτελεσματικό δημόσιο μονοπώλιο ή ολιγοπώλιο είναι πολύ καλύτερο από ένα ιδιωτικό μονοπώλιο ή ολιγοπώλιο ή καρτέλ ιδιωτικών συμφερόντων που τα κράτη αδυνατούν να ελέγξουν.
       Αντίθετα, αυτό που φαίνεται να λειτουργεί μέχρι στιγμής με καλά αποτελέσματα, είναι το άνοιγμα αγορών στον ανταγωνισμό και η συνύπαρξη ιδιωτικών και δημόσιων επιχειρήσεων που ανταγωνίζονται υγιώς μεταξύ τους.
 Η διεθνής εμπειρία δείχνει πως υπό συνθήκες ανταγωνισμού, η παραγωγικότητα του δημοσίου αυξήθηκε και οι υπηρεσίες βελτιώθηκαν, παράλληλα με των ιδιωτικών εταιριών, προς όφελος των καταναλωτών. Οι αγορές λειτουργούν αποτελεσματικότερα χωρίς οι καταναλωτές να είναι έρμαια των διαθέσεων ιδιωτικών συμφερόντων και, χάρη στην παρουσία του δημοσίου, λαμβάνουν χώρα απαραίτητες νέες επενδύσεις μακροπρόθεσμου χαρακτήρα που ο ιδιωτικός τομέας αδυνατεί να αναλάβει.

Κατά διαβολική σύμπτωση όμως, το παράδειγμα της Μ.Βρετανίας παρουσιάζει ανατριχιαστικές ομοιότητες με αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο.

 Στην Μ.Βρετανία η τότε πρωθυπουργός M.Thatcher κήρυξε τον πόλεμο εναντίον του συνδικάτου των ανθρακωρύχων.
Κατά σύμπτωση και εκεί ο πόλεμος ξεκίνησε από το ισχυρότερο συνδικάτο της χώρας, όπως έγινε και στην Ελλάδα με τη ΔΕΗ.
 Κατά σύμπτωση και εκεί το συνδικάτο αυτό σχετίζονταν με τη παραγωγή ενέργειας.
 Κατά περίεργη σύμπτωση και εκεί διοχετεύονταν διάφορες ατασθαλίες και σκάνδαλα των συνδικαλιστών στα ΜΜΕ, ώστε να επηρεάσουν την κοινή γνώμη να μην αντιδράσει στο ξεπούλημα της επιχείρησης, που τελικά υλοποιήθηκε, ανοίγοντας το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση στη συνέχεια του συνόλου της δημόσιας περιουσίας της Μ. Βρετανίας…
Το μοντέλο αυτό πάντως δεν φαίνεται να ωφέλησε τα δημόσια οικονομικά της Μ.Βρετανίας η οποία έχει σήμερα μηδενική δημόσια περιουσία και βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας με συνολικό εξωτερικό χρέος που υπερβαίνει το 500% του ΑΕΠ της (πάνω από 8 τρισεκατομμύρια ευρώ, σε τρέχουσες ισοτιμίες).
                                                              

Η Γερμανική Εταιρία Αποκρατικοποιήσεων μοντέλο για την Ελλάδα

Μετά από διεθνείς πιέσεις, το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε προ μερικών εβδομάδων στο Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα λιτότητας τη σύσταση μιας εταιρείας για τις αποκρατικοποιήσεις.
 Ο κ. Γιούνγκερ, πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και Πρόεδρος του Eurogroup, ο Σουηδός υπουργός Οικονομικών, και Ολλανδοί πολιτικοί ηγέτες, έχουν επανειλημμένως υποστηρίξει πως για την περίπτωση της Ελλάδας απαιτείται μία λύση κατά το πρότυπο της γερμανικής «Treuhand». Σκέψεις μεγάλων ανδρών που συναντώνται; ή μήπως υπόγειες διαδρομές και ταυτίσεις μεγάλων συμφερόντων;
Η Treuhand, ήταν η Γερμανική Εταιρία Αποκρατικοποιήσεων που συνεστήθη το 1990 με στόχο την ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας
 (http://en.wikipedia.org/wiki/Treuhand).
 Ένα μοντέλο που προτείνεται σήμερα ως πρότυπο για την Ελλάδα.
Η Γερμανική εταιρεία-πρότυπο ανέλαβε τη διαχείριση συνολικά 8.500 κρατικών φορέων και επιχειρήσεων, με περίπου 4 εκατ. εργαζόμενους, προκειμένου να τις ιδιωτικοποιήσει, με τη ελπίδα πως θα αναδομούνταν και θα εξυγιαίνονταν.
 Επίσης ανέλαβε κάθε πιθανό και απίθανο περιουσιακό στοιχείο της πρώην Ανατολικής Γερμανίας (από δημόσια γη 2,4 εκατ. εκταρίων, ως τα κτήρια του στρατού και της Στάζι, μέχρι και την περιουσία των πολιτικών κομμάτων).
 Η αξία των επιχειρήσεων και των ακινήτων είχε υπολογιστεί τότε μεταξύ 200-600 Δις γερμανικών μάρκων (100-300 Δις ευρώ, βάσει της ισοτιμίας ένταξης της Γερμανίας στο ευρώ).
Στόχος του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων ήταν η αποκομιδή κερδών ύψους 600 εκατ. ευρώ σε ορίζοντα 4ετίας.
 Αλλά κατέληξε μέσα σε τέσσερα χρόνια με…χρέη 135 Δις ευρώ!! (270 Δις μάρκα) τα οποία φυσικά επιβαρύνθηκαν οι Γερμανοί φορολογούμενοι.
 Οι νέοι ιδιοκτήτες είχαν αναλάβει την υποχρέωση να επενδύσουν 142 Δις μάρκα (70 Δις ευρώ), που ποτέ δεν τήρησαν.
 Πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους και η πάλαι ποτέ ισχυρή βιομηχανία της πρώην Ανατολικής Γερμανίας αποβιομηχανοποιήθηκε πλήρως.
 Σαράντα δύο χιλιάδες ακίνητα (σε σύνολο 104.000) επεστράφησαν σε παλιούς ιδιοκτήτες, ενώ 62.000 οικόπεδα πουλήθηκαν σε τιμές συμβολικές σχεδόν μηδενικές, μαζί με 1.500.000 εκτάρια χωραφιών και λιβαδιών και 770.000 εκτάρια δασών.
 Ο διευθύνων σύμβουλος της Treuhand δολοφονήθηκε, τον Απρίλιο του 1991 από «τρομοκρατική» επίθεση καθώς φέρεται πως είχε αναπτύξει δοσοληψίες με το οργανωμένο έγκλημα.
 Η Treuhand έκλεισε τελικά με χρέος 270 Δις μάρκων (135 Δις ευρώ) που ανέλαβε το ομοσπονδιακό κράτος να πληρώσει.
Οι Γερμανοί δεν έχουν ξεχάσει ακόμα το τέλος που είχε η «ιδιωτικοποίηση» της πρώην Ανατολικής Γερμανίας:
 Ξεπούλημα της ανατολικογερμανικής οικονομίας, δίκες κατά οικονομικών εγκλημάτων και αναζήτηση εξαφανισμένων επιδοτήσεων.
 Σύμφωνα με τον ίδιο τον γερμανικό Τύπο, η Treuhand ήταν το πιο διεφθαρμένο, διαπλεκόμενο ακόμη και με το οργανωμένο έγκλημα, ίδρυμα που υπήρξε ποτέ στο έδαφος της Γερμανίας από την εποχή του χιτλερισμού.
Ακόμα και σήμερα οι φάκελοι Treuhand δεν έχουν κλείσει.

 Πάνω από 500 ποινικές έρευνες εκκρεμούν αυτή τη στιγμή στη γερμανική δικαιοσύνη για την Treuhand (για δωροδοκίες στελεχών της, υποθέσεις απάτης κλπ κλπ.).

       Κι όμως, στην Ελλάδα η ίδρυση μιας τέτοιας εταιρίας μόλις ψηφίστηκε, και κυβέρνηση, τρόϊκα και τα δημοσιογραφικά ρουλεμάν κάνουν αββαααβαβα την εκχώρηση κάθε πιθανού κι απίθανου περιουσιακού στοιχείου της χώρας σε Εταιρία Ελεγχόμενη από την τρόϊκα…

Επιμύθιο

Η κρίση χρέους στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο προσφέρει μια μεγάλη ευκαιρία για αναδιανεμητικές πολιτικές υπέρ των ισχυρών διεθνών ιδιωτικών συμφερόντων του μονοπωλιακού καπιταλισμού.
 Έτσι καταρτίστηκε εσπευσμένα και στην Ελλάδα η λίστα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας με ρυθμούς fast track, με τη διαδικασία του «κατεπείγοντος» χωρίς στρατηγικό πλάνο, παραβλέποντας το πρόβλημα του χρέους σε σχέση με τα αναμενόμενα μελλοντικά εισοδήματα και τη διασφάλιση πόρων στο μέλλον για το ελληνικό κράτος.

 Λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομοι, αυτοκινητόδρομοι, ενέργεια, ορυκτά, πολεμική βιομηχανία, μεταλλευτικά δικαιώματα, ταχυδρομεία, μέχρι παραλίες, αρχαιολογικοί χώροι, ακόμα και το πόσιμο νερό… σε τιμές συμβολικές, καταστροφικές, που θα διευρύνουν τα ελλείμματα και θα γιγαντώσουν αντί να μειώσουν το χρέος.

    Δυστυχώς, η κυβέρνηση επιχειρεί να εφαρμόσει μια αποτυχημένη και ξεπερασμένη συνταγή που σε καμία χώρα και σε καμία περίπτωση δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Σήμερα, όλες οι κυβερνήσεις, ακόμη και των ΗΠΑ και της Μ.Βρετανίας, αντιλαμβάνονται την ανάγκη ελέγχου και ρύθμισης των αγορών για την προστασία της οικονομίας και των πολιτών, ενώ λαμβάνουν μέτρα θωράκισης των στρατηγικών τους επιχειρήσεων –ακόμη και ιδιωτικών– έναντι επιθετικών εξαγορών από κερδοσκοπικά κεφάλαια.
        Αν υλοποιηθούν τα σχέδια της κυβέρνησης, η Ελλάδα θα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία τα πάντα θα είναι ιδιωτικά ή θα ελέγχονται από αντίστοιχους οργανισμούς και φορείς άλλων χωρών.




ΥΓ        Το παραπάνω εξαιρετικό άρθρο το βρήκαμε αρχικά από τον σχολιαστή του    archaeopteryx
  spiral architect την 11/7//12      οι φωτο απο το  Google