Ξεκινάω τη σημερινή μου σύντομη ανάρτηση με κάποια γεγονότα:
Το ατμοσφαιρικό CO₂ αντιπροσωπεύει σήμερα το 4% του 1% του συνολικού αριθμού των μορίων της ατμόσφαιρας. (Το υπόλοιπο 99.96% είναι μόρια άλλων ουσιών: Αζώτου 76%, Οξυγόνου 20%, Νερού (υδρατμών) 3%, Αργού 1% και όλων των ιχνοαερίων <1%.) ¹
Ο άνθρωπος συμβάλλει σήμερα κατά 4% στις συνολικές εκπομπές CO₂. (Το υπόλοιπο 96% οφείλεται σε φυσικά αίτια.)
Το ατμοσφαιρικό CO₂ συμβάλλει κατά 4% στο ατμοσφαιρικό φαινόμενο θερμοκηπίου, όπως συνάγεται από την κατερχόμενη ακτινοβολία μεγάλου μήκους κύματος. (Το υπόλοιπο προέρχεται από το νερό και τα σύννεφα, 95%, και τα άλλα ιχνοαέρια, 1%).
Τόσο η ατμοσφαιρική συγκέντρωση CO₂ όσο και η μέση ατμοσφαιρική θερμοκρασία σε παγκόσμιο επίπεδο αυξάνονται τις τελευταίες δεκαετίες.
Οι αλλαγές στην ατμοσφαιρική συγκέντρωση του CO₂έπονται των αλλαγών στη θερμοκρασία. (Πρώτα παρατηρούμε αλλαγές στη θερμοκρασία και μετά στη συγκέντρωση του CO₂).
Συνεπώς (σύμφωνα με την επίσημη αφήγηση για το κλίμα):
Οι ανθρώπινες εκπομπές CO₂ (οι οποίες αποτελούν το 4% του συνόλου και συμβάλλουν κατά 4% του 4% = 0,16% στο φαινόμενο του θερμοκηπίου) προκαλούν αύξηση της θερμοκρασίας, η οποία εμφανίζεται πριν από την αύξηση της συγκέντρωσης του CO₂.
Οι ανθρώπινες εκπομπές CO₂ ευθύνονται για κάθε κακό στον κόσμο, όπως πλημμύρες, ξηρασίες, πολέμους, μετανάστευση, πέτρες στο νεφρό και κάθε ασθένεια που μπορεί κανείς να φανταστεί.²
Σχηματικά, αυτά φαίνονται στην πάνω σειρά του παρακάτω σχήματος, που αναπαράγεται από τη νεότευκτη εργασία μου:
[Η σχέση μεταξύ της ατμοσφαιρικής θερμοκρασίας και της συγκέντρωσης διοξειδίου του άνθρακα]
Η κάτω σειρά του σχήματος απεικονίζει τα αποτελέσματα των πρόσφατων ερευνών μου για το κλίμα.³Καθώς η εργασία είναι σύντομη καθε αυτήν —λίγο περισσότερο από 3000 λέξεις— την επισυνάπτω εδώ. Μπορείτε να την κατεβάσετε και να τη διαβάσετε αν ενδιαφέρεστε να δείτε πώς αντιστρέφεται η αιτιακή αλυσίδα και πώς η προτεινόμενη αλυσίδα υποστηρίζεται από όλα τα διαθέσιμα δεδομένα.
[Σημείωση: Σύντομα θα ανεβάσω εδώ και ελληνική μετάφραση της εργασίας.]
Για όσους δεν έχουν το χρόνο να δουν την εργασία, εδώ είναι η περίληψη και τα συμπεράσματα.
Περίληψη
Το CO₂ που παράγεται από τον άνθρωπο με την καύση ορυκτών καυσίμων, σε συνδυασμό με την αύξηση της συγκέντρωσης του CO₂ στην ατμόσφαιρα και την παρατηρούμενη αύξηση της θερμοκρασίας, επέτρεψε την κατασκευή ενός εντυπωσιακού αφηγήματος, στο οποίο τα τρία αυτά γεγονότα, με αυτή τη σειρά, φέρεται να σχηματίζουν αιτιακή αλυσίδα. Το αφήγημα αυτό υιοθετήθηκε από τις παγκόσμιες πολιτικές ελίτ για την προώθηση των συμφερόντων τους.
Έχει επίσης καταστεί κυρίαρχη στην αντίληψη του κοινού, μέσω της εκτόξευσης απειλών για όλες τις πτυχές της ζωής λόγω των υποτιθέμενων κλιματικών επιπτώσεων.
Το πρόσφατο έργο μου έχει αμφισβητήσει τις υποτιθέμενες αιτιακές σχέσεις που διαμορφώνουν το αφήγημα. Μια στοχαστική μέθοδος για την ανίχνευση της αιτιότητας έδειξε ότι η αλλαγή της θερμοκρασίας μπορεί δυνητικά να προκαλέσει αλλαγές στη συγκέντρωση CO₂, αλλά όχι το αντίστροφο. Η αύξηση της θερμοκρασίας προκαλεί την επέκταση της βιόσφαιρας και, με τη σειρά της, την παραγωγή περισσότερων φυσικών εκπομπών CO₂, οι οποίες αντιπροσωπεύουν το 96% των συνολικών εκπομπών. Όλα τα σχετικά σύνολα δεδομένων επιβεβαιώνουν αυτά τα ευρήματα. Ειδικότερα, τα δεδομένα μετρήσεων και τα υποκατάστατα δεδομένα υποστηρίζουν τη φυσική προέλευση της αλλαγής της ισοτοπικής σύνθεσης του ατμοσφαιρικού CO₂, ενώ τα δεδομένα μακράς διάρκειας ενός αιώνα για την ακτινοβολία μακρών κυμάτων δεν δείχνουν καμία διακριτή επίδραση της αυξημένης συγκέντρωσης CO₂ στο φαινόμενο θερμοκηπίου.
Συμπερασματικά σχόλια
Η θεμελίωση του σύγχρονου κλιματικού οικοδομήματος πάσχει από εσφαλμένες υποθέσεις και εικασίες.
Η αιτιακή αλυσίδα που προωθείται από την «κυρίαρχη επιστήμη» είναι αφελής και λανθασμένη.
Σε επιστημονικούς όρους, η περίπτωση της μεγαλοποίησης της σημασίας του CO₂, η εστίαση στις ανθρώπινες εκπομπές του και η παραμέληση των ~25 φορές μεγαλύτερων φυσικών εκπομπών CO₂ αποτελούν ιστορικό ατύχημα.
Το ατύχημα αυτό αξιοποιήθηκε για μη επιστημονικούς (πολιτικο-οικονομικούς) στόχους.
Για πολύπλοκα συστήματα, τα δεδομένα παρατήρησης αποτελούν το μοναδικό επιστημονικό πεδίο ελέγχου για τη διατύπωση υποθέσεων και την αξιολόγηση της εγκυρότητάς τους.
Τα δεδομένα του πραγματικού κόσμου δεν συμφωνούν με την «κυρίαρχη επιστήμη» (ευφημισμός για τη σοφιστεία).
Τα αποτελέσματα που παρουσίασα είναι επιστημονικά και επομένως μπορεί να μην έχουν σχέση με το κλιματικό αφήγημα, το οποίο έχει μη επιστημονικό στόχο.
Η αύξηση της συγκέντρωσης του CO₂ στην ατμόσφαιρα είναι γεγονός, όπως έχει ήδη επισημανθεί.
Είναι όμως αυτή η αύξηση επιζήμια;
Κατά την άποψή μου, το σημαντικό αποτέλεσμα που έχει είναι το πρασίνισμα της Γης. Για όσους προτιμούν το καφέ αντί για το πράσινο, αυτό μπορεί πράγματι να είναι πολύ κακό...
Ευχαριστώ για την ανάγνωση του Κλιμάθ! Εγγραφείτε δωρεάν για να ειδοποιείστε για τις νέες αναρτήσεις και να υποστηρίζετε το έργο μου.
Τα νούμερα που δίνω διαφέρουν απ’ αυτά που συνήθως αναφέρονται, επειδή συμπεριλαμβάνω τους υδρατμούς για να βρω τα ποσοστά, ενώ αυτά που συνήθως αναφέρονται αφορούν τον ξηρό αέρα.
T. Iliopoulou and D. Koutsoyiannis, Have rainfall patterns changed? A global analysis of long-term rainfall records and re-analysis data, 46 pages, SR 306, The Heritage Foundation, Washington, DC, USA, 2024 (in press).
Σημειώνω ότι η έρευνά μου για το κλίμα, η οποία συνοψίζεται στην εργασία μου που παρουσιάζω εδώ, δεν χρηματοδοτείται. Ούτε καν το “big oil” δεν συγκινήθηκε να με χρηματοδοτήσει... Αλλά καταλαβαίνω την προτίμησή τους να χρηματοδοτούν την κλιματική ορθοδοξία...
Κλιμάθ is free today. But if you enjoyed this post, you can tell Κλιμάθ that their writing is valuable by pledging a future subscription. You won't be charged unless they enable payments.
«Κακά νέα για τους μανιακούς των προβλέψεων και τους ντετερμινιστές».
Τα ίδια νέα είναι καλά νέα για τους λογικούς ανθρώπους.
Αυτό είχε θιγεί στο προηγούμενο μέρος:
Η αβεβαιότητα, αλλιώς γνωστή ως εντροπία, κυριαρχεί. Αυτός είναι ο σημαντικότερος φυσικός νόμος (στη θερμοδυναμική είναι γνωστός ως Δεύτερος Νόμος). […] Η εντροπία κάνει τη ζωή όσο το δυνατόν πιο δίκαιη: ακόμη και αν ένας κοντρολιγάρχης ήταν σε θέση να κατασκευάσει τη μηχανή DREAM, μπορούμε να εικάσουμε ότι ο μυστικός της κώδικας θα διέρρεε με κάποια απρόβλεπτη ενέργεια (βλ. wikileaks, climategate κτλ.). Και αυτό κάνει επίσης τη ζωή συναρπαστική. Χωρίς την κυριαρχία της εντροπίας, δηλαδή της αβεβαιότητας, η ζωή θα ήταν μια καθολική πλήξη και έννοιες όπως ελπίδα, βούληση (ιδίως ελεύθερη βούληση), ελευθερία, προσδοκία, αισιοδοξία κτλ., δεν θα είχαν νόημα.
Θα το εξηγήσω περαιτέρω σε αυτή την ανάρτηση και θα προσπαθήσω να δείξω ότι η αβεβαιότητα μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιστημονικό τρόπο, χρησιμοποιώντας τηστοχαστική.
Μια πρώτη ιδέα για το τι είναι η στοχαστική μπορεί να αποκτηθεί από το επίγραμμα που προέρχεται απ’ τον Άγιο Βασίλειο τον Μέγα¹. Ο Βασίλειος αντιπαραβάλλει τον προφήτη με τον «στοχαστή» —ένα ουσιαστικό που συνήθως μεταφράζεται λανθασμένα στα αγγλικά ως «diviner», μάντης. Στην πραγματικότητα, ο στοχαστής είναι το αντίθετο του μάντη: ένας συνετός άνθρωπος που συμπεραίνει το μέλλον από παρόμοιες καταστάσεις του παρελθόντος.
Σε σύγχρονους όρους, αυτό που ένας παραδοσιακός στοχαστής συνήθιζε να κάνει εμπειρικά, γίνεται μέσω της επιστήμης της στοχαστικής. Η στοχαστική είναι ένα υπερσύνολο της θεωρίας πιθανοτήτων, της στατιστικής και των στοχαστικών ανελίξεων.² Ο στόχος μιας στοχαστικής πρόβλεψης είναι να αποδοθεί μια πιθανότητα σε μια ορισμένη τιμή μιας μεταβλητής, ώστε να γνωρίζουμε πόσο πιθανό είναι το ενδεχόμενο εμφάνισης αυτής της τιμής σε ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Ο ακριβής χρόνος που θα εμφανιστεί μια τέτοια τιμή δεν περιλαμβάνεται στον στόχο και δεν έχει σημασία για τα περισσότερα πρακτικά προβλήματα.
Ας υποθέσουμε ότι μια πόλη σχεδιάζει να κατασκευάσει μια γέφυρα στον ποταμό που τη διασχίζει και θέλει να βρει το βάθος του νερού στον ποταμό, έτσι ώστε οι πλημμύρες να μην καταστρέψουν τη γέφυρα για μια προαποφασισμένη διάρκεια ζωής, ας πούμε για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Λαμβάνοντας υπόψη τη διακινδύνευση (η οποία δεν μπορεί ποτέ να εξαλειφθεί) και το κόστος, οι μηχανικοί προτείνουν ότι η παροχή σχεδιασμού πρέπει να είναι 1000 m³/s, η οποία αντιστοιχεί σε βάθος νερού 10 m. Αυτό σημαίνει ότι, με αποδεκτά χαμηλή πιθανότητα, αναμένουμε ότι κάποια μέρα στα επόμενα 50 χρόνια θα συμβεί, με αυτή την πιθανότητα, μια πλημμύρα στον ποταμό κατά την οποία το βάθος νερού θα είναι 10 m ή μεγαλύτερο. Σε όλες τις άλλες ημέρες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου των 50 ετών, αναμένουμε ότι η στάθμη του νερού θα είναι χαμηλότερη από 10 m, με μεγάλη πιθανότητα. Ενδιαφέρεται κανείς για το ποια θα ήταν η μοναδική ημέρα αυτού του φανταστικού εξαιρετικού γεγονότος (με χαμηλή πιθανότητα); Θα ήταν η 1η Φεβρουαρίου 2050, η 23η Μαρτίου 2063 ή κάποια άλλη ημερομηνία μεταξύ των 18 260; Ένας στοχαστής ή ένας μηχανικός δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Ούτε καν το θέτει. Αυτό είναι ένα ερώτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί από έναν προφήτη —ή από έναν κλιμοντελάκια. Στην πραγματικότητα, αν ήταν δυνατόν να απαντηθεί αυτό το ερώτημα χρησιμοποιώντας τη λογική —και όχι τις υπερφυσικές ικανότητες των προφητών και των κλιμοντελάκηδων— η ζωή μας θα ήταν πολύ προβληματική. (Σκεφτείτε το.)
Ο παραπάνω συλλογισμός είναι πιθανοτικός. Στην πραγματικότητα, όταν περάσουν τα 50 χρόνια, το εξαιρετικό βάθος νερού σχεδιασμού μπορεί να έχει εμφανιστεί μία ή και δύο φορές κτλ., ή, το πιθανότερο, μπορεί να μην έχει εμφανιστεί καθόλου — επειδή η πιθανότητά του έχει επιλεγεί να είναι χαμηλή.
Πώς μπορούμε να αποδώσουμε πιθανότητα και διακινδύνευση στις διάφορες τιμές πλημμύρας ή στάθμης ποταμού; Όπως σωστά αναφέρει ο Βασίλειος, μελετώντας τις καταστάσεις του παρελθόντος.
Τώρα μπαίνει στη σκηνή η χρονοσειρά του νειλομέτρου, το μεγαλύτερο σύνολο δεδομένων μετρήσεων από όργανα που διαθέτουμε, με διάρκεια 849 ετών. Το παρακάτω γράφημα που αναπαράγεται από το βιβλιαράκι³, δείχνει το ετήσιο ελάχιστο και το ετήσιο μέγιστο βάθος νερού του Νείλου από το 622 έως το 1470 μΧ.
Διάγραμμα 6 απ’ το βιβλιαράκι: Ετήσια ελάχιστα (άνω) και μέγιστα (κάτω) βάθη νερού του Νείλου στο Κάιρο με βάση το νειλόμετρο Roda και παλιότερα νειλόμετρα μετά και πριν το 715 μ.Χ., αντίστοιχα
Παρατηρώντας το κάτω γράφημα, βλέπουμε ότι η μέγιστη στάθμη του νερού κάθε χρόνο κυμαίνεται συνήθως μεταξύ 8.5 και 10 m, αλλά υπάρχουν κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις με πολύ υψηλότερες και πολύ χαμηλότερες τιμές. Τέτοιες εκτροπές από τη συνήθη διακύμανση έχουν ονομαστεί από τους Mandelbrot και Wallis ως φαινόμενο Νώε και από τον Taleb ως μαύρος κύκνος.⁴Και οι δύο όροι αποσκοπούν στην εκλαΐκευση αυτών των εκτροπών απ’ την κανονική διακύμανση. Ο τελευταίος όρος έγινε πραγματικά δημοφιλής επιφέροντας δεκάδες χιλιάδες αναφορές στην επιστημονική και στη μη επιστημονική βιβλιογραφία. Ακόμη και οι πολιτικοί αγαπούν να τον χρησιμοποιούν. Αλλά δεν μου αρέσει κανένας από αυτούς τους όρους. Προτιμώ τον πιο επιστημονικό και μπανάλ όρο βαριά ουρά της κατανομής πιθανοτήτων. Ο σκοπός αυτού του όρου είναι να αντιπαραβάλει τις κατανομές πιθανότητας των φυσικών διεργασιών με εκείνες που έχουνελαφριά ουρά, όπως η δημοφιλής κανονική κατανομή. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι κατανομές πιθανότητας των φυσικών διεργασιών είναι μη-κανονικές. Είναι απλώςφυσικές.
Σοφή γάτα εξετάζει προσεκτικά τη βαριά ουρά της…
Μια άλλη σημαντική αποκάλυψη από τα γραφήματα του νειλομέτρου, είναι η κυριαρχία της «κλιματικής αλλαγής». Ιδιαίτερα, το γράφημα της ελάχιστης στάθμης νερού δείχνει ότι οι κλιματικές τιμές των 30 ετών παρουσιάζουν μεγάλη μεταβλητότητα. Ο Βρετανός υδρολόγος Harold Edwin Hurst, ο οποίος αφιέρωσε τη ζωή του στη μέτρηση και τη μελέτη του Νείλου, και ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε αυτή τη συμπεριφορά στις φυσικές διεργασίες, δεν χρησιμοποίησε τον όρο «κλιματική αλλαγή». Έγραψε απλώς:
Αν και σε τυχαία γεγονότα εμφανίζονται ομάδες υψηλών ή χαμηλών τιμών, η τάση τους να εμφανίζονται σε φυσικά γεγονότα είναι μεγαλύτερη. Αυτή είναι η κύρια διαφορά μεταξύ φυσικών και τυχαίων γεγονότων.⁵
Οι Mandelbrot και Wallis χρησιμοποίησαν τον όρο φαινόμενο Ιωσήφ (Joseph effect) γι’ αυτή τη συμπεριφορά, εμπνευσμένοι από τη βιβλική ιστορία των επτά παχιών και των επτά ισχνών αγελάδων. Αργότερα, η συμπεριφορά αυτή αναφερόταν συχνά ως φαινόμενο Hurst. Μαζί με τον Tim Cohn⁶, επινοήσαμε τους όρους συμπεριφορά Hurst-Kolmogorov και (στοχαστική) δυναμική Hurst-Kolmogorov με διττό σκοπό: (α) να αποθαρρύνουμε τη χρήση της λέξης φαινόμενο, καθώς η συμπεριφορά δεν είναι κάτι καινοφανές που θα το λέγαμε «φαινόμενο»— αποτελεί τον κανόνα στις φυσικές διεργασίες— (β) να κάνουμε τη σύνδεση με τον σοβιετικό μαθηματικό Andrey Kolmogorov, ο οποίος επινόησε τα μαθηματικά αυτής της δυναμικής⁷(σημειωτέον, μια δεκαετία νωρίτερα από την ανακάλυψη της φυσικής συμπεριφοράς από τον Hurst).
Η διαφορά των φυσικών διεργασιών από τις τυχαίες διεργασίες απεικονίζεται στο ακόλουθο γράφημα, το οποίο αναπαράγεται από το βιβλιαράκι: Παίρνοντας τις ετήσιες ελάχιστες τιμές του νειλομέτρου (πάνω γράφημα) και αναδιατάσσοντάς τες χρονικά με τυχαίο τρόπο (κάτω γράφημα), παίρνουμε μια σειρά που δεν παρουσιάζει κλιματικές αλλαγές.
Με άλλα λόγια, η φύση παράγει κλιματικές αλλαγές, ενώ μια τυχαία διαδικασία (όπως στα ζάρια ή στη ρουλέτα) θα παρήγαγε ένα σταθερό κλίμα.
Διάγραμμα 12 απ’ το βιβλιαράκι: Ετήσια ελάχιστα βάθη νερού του Νείλου στο Κάιρο (πάνω) στους πραγματικούς ιστορικούς χρόνους που συνέβησαν και (κάτω) σε αυθαίρετους χρόνους, μετά από τυχαία ανακατανομή.
Και τα δύο παραπάνω γραφήματα υποδηλώνουν ακριβώς την ίδια αβεβαιότητα για τις ετήσιες τιμές, καθώς οι δύο σειρές περιέχουν ακριβώς τα ίδια δεδομένα αλλά με χρονική ανακατανομή. Η φυσική σειρά υποδηλώνει επιπλέον αβεβαιότητα για το κλίμα.
Συμπεραίνουμε, λοιπόν, πως η φύση παράγει ενισχυμένη αβεβαιότητα: αβεβαιότητα τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα.
Είναι δύσκολο να μοντελοποιηθεί η φυσική συμπεριφορά στο πλαίσιο της στοχαστικής; Καθόλου. Χρειαζόμαστε μόνο την έννοια της διασποράς. Από την ετήσια σειρά (849 τιμές) κατασκευάζουμε τη σειρά των μέσων όρων 2 ετών (424 τιμές), αυτή των μέσων όρων 3 ετών (283 τιμές) κ.ο.κ., μέχρι τους μέσους όρους 84 ετών (10 τιμές). Δεν προχωρούμε πέρα από τη χρονική κλίμακα των 84 ετών, καθώς οι διαθέσιμες τιμές δεδομένων θα ήταν πολύ λίγες για να εκτιμήσουμε τη διασπορά. Το σύνολο των τιμών της διασποράς γ(κ) ως συνάρτησης της χρονικής κλίμακας κ (= 1, 2, ..., 84 έτη) ονομάζεται κλιμακόγραμμα. Η γραφική παράστασή του σε λογαριθμικούς άξονες παρουσιάζεται παρακάτω, σε αναπαραγωγή απ’ το βιβλιαράκι.
Διάγραμμα 13 απ’ το βιβλιαράκι: Εμπειρικά κλιμακογράμματα (διαγράμματα της διασποράς γ(κ) συναρτήσει της χρονικής κλίμακας κ) των χρονοσειρών νειλομέτρου των ετήσιων ελάχιστων και μέγιστων βάθους νερού (αριστερά και δεξιά, αντίστοιχα), μαζί με τα προσαρμοσμένα μοντέλα Hurst-Kolmogorov (ΗΚ).
Αν η διαδικασία ήταν καθαρά τυχαία (λευκός θόρυβος), η κλίση της διάταξης των σημείων στο κλιμακόγραμμα θα ήταν —1. (Αυτό είναι πολύ εύκολο να αποδειχθεί.) Στις πραγματικές φυσικές διεργασίες, η κλίση είναι διαφορετική από το —1, και ορίζεται ως 2H — 2 όπου H είναι η παράμετρος Hurst, που παίρνει τιμές από 0 έως 1, με την τιμή 1/2 να αντιστοιχεί σε καθαρά τυχαίες διεργασίες.
Η πραγματικότητα στη χρονοσειρά του νειλομέτρου αποκλίνει σημαντικά από την αμιγώς τυχαία συμπεριφορά και είναι σύμφωνη με τη συμπεριφορά Hurst-Kolmogorov με H = 0.85 και 0.82 για το ελάχιστο και το μέγιστο βάθος νερού, αντίστοιχα.
Ουσιαστικά, η συμπεριφορά Hurst-Kolmogorov υποδηλώνει ότι οι μακροπρόθεσμες αλλαγές είναι πολύ πιο συχνές και έντονες από ό,τι συνήθως γίνεται αντιληπτό και, ταυτόχρονα, ότι οι μελλοντικές καταστάσεις είναι πολύ πιο αβέβαιες και απρόβλεπτες σε μεγάλους χρονικούς ορίζοντες από ό,τι συνεπάγεται η καθαρή τυχαιότητα.
Έτσι, μια υψηλή τιμή του H υποδηλώνει ενισχυμένη αλλαγή σε πολλαπλές κλίμακες και, ως εκ τούτου, ενισχυμένη αβεβαιότητα.
Η τρέχουσα αντίληψη και οι συνήθεις στατιστικές μεθοδολογίες δεν λαμβάνουν υπόψη τις δύο σημαντικές φυσικές συμπεριφορές που αποκαλύπτονται απ’ τις μακρές σειρές του νειλιομέτρου: τις βαριές ουρές και τη δυναμική Hurst-Kolmogorov. Κατά συνέπεια, οι τυπικές μεθοδολογίες υπεκτιμούν σημαντικά την πιθανότητα και τη διάρκεια των ακραίων γεγονότων. Τα προβλήματα απ’ την παραμέληση αυτών των συμπεριφορών δεν έχουν γίνει ευρέως γνωστά γιατί κρύβονται αν οι χρονοσειρές παρατηρήσεων δεν είναι αρκετά μεγάλες.
Πιστεύω ότι η απλή αναγνώριση αυτών των δύο συμπεριφορών και η αναπαραγωγή τους στη μοντελοποίηση επιλύουν τα περισσότερα προβλήματα υπεκτίμησης της πιθανότητας εμφάνισης ακραίων φαινομένων και συνεπώς της διακινδύνευσης.
Και αυτό γίνεται με επιστημονικό τρόπο, χωρίς να καταφεύγουμε στα ντετερμινιστικά κλιματικά μοντέλα με τις κακές επιδόσεις τους.
Ευχαριστώ για την ανάγνωση του Κλιμάθ! Εγγραφείτε δωρεάν για να ειδοποιείστε για τις νέες αναρτήσεις και να υποστηρίζετε το έργο μου.
Kolmogorov, A.N., 1940. Wiener spirals and some other interesting curves in a Hilbert space. Dokl. Akad. Nauk SSSR, 26, 115-118. (English edition: Kolmogorov, A.N., 1991, Selected Works of A. N. Kolmogorov - Volume 1, Mathematics and Mechanics, ed. by Tikhomirov, V.M., Kluwer, Dordrecht, The Netherlands, 324-326).
Κλιμάθ is free today. But if you enjoyed this post, you can tell Κλιμάθ that their writing is valuable by pledging a future subscription. You won't be charged unless they enable payments.
