ΜΕΡΟΣ4ο
Το 1997 με την αιγίδα και πάλι του ΟΗΕ (IPCC) συντάχθηκε το πρωτοκολο του Κιότο όπου τέθηκαν όρια στις εκπομπές CO2 με πρωταγωνιστές
την Ευρωπαϊκή Ένωση που τότε αποτελούνταν από 15 κράτη μέλη, με αυτά όμως συμμάχησαν και τα 10 νέα μέλη της διεύρυνσης. Και τους Γερμανούς ξανά.
Την «Λέσχη του Άνθρακα» (“Carbon Club”): περιλαμβάνει τις χώρες «JUSCANZ» (από τα αρχικά των χωρών Ιαπωνία, ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία στα Αγγλικά), τις χώρες μέλη του ΟΠΕΚ, τη Ρωσία και τη Νορβηγία, στις οποίες γενικά τα συμφέροντά τους θίγονται από το Πρωτόκολλο του Κιότο (είτε επειδή θα πρέπει να μειώσουν την παραγωγή τους είτε επειδή προτείνεται η στροφή προς διαφορετικά καύσιμα) και κατά συνέπεια αντιτίθενται στην καθιέρωση των δικαιωμάτων και στη λήψη αυστηρών μέτρων.
Την Συμμαχία των Μικρών Νησιωτικών Κρατών (AOSIS): είναι ένας συνασπισμός περίπου 43 μικρών νησιωτικών κρατών, τα οποία είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας. Τα κράτη αυτά κινδυνεύουν να εξαφανιστούν από το χάρτη εξαιτίας του μικρού τους υψομέτρου σε σχέση με το επίπεδο της θάλασσας και επομένως απειλείται άμεσα η ίδια τους η επιβίωση. Οι χώρες της ομάδας αυτής ήταν μάλιστα οι πρώτες που πρότειναν ένα σχέδιο κειμένου κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων του πρωτοκόλλου του Κιότο ζητώντας μία μείωση στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα της τάξης του 20% έως το 2005 σε σχέση με τα επίπεδα του 1990.
Τις Λιγότερο αναπτυγμένες χώρες: πρόκειται για 48 χώρες, οι οποίες συμμετείχαν όλο και πιο ενεργά στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων για την αλλαγή του κλίματος, συχνά για να υπερασπιστούν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους και την εύθραυστη οικονομία τους, όπως για παράδειγμα την παροχή μέτρων για να μπορέσουν να προσαρμοστούν στην αλλαγή του κλίματος και να μην είναι τόσο ευάλωτες.
Την Ομάδα των 77 (G-77): πρόκειται για εκείνες τις αναπτυσσόμενες χώρες που είναι αναδυόμενες, όπως η Ινδία και η Κίνα, που θεωρούν ότι βρίσκονται σε τροχιά ανάπτυξης και ότι είναι εις βάρος τους να δεσμευτούν να περιορίσουν τις εκπομπές τους. Η δε απαίτηση των βιομηχανικών χωρών (που είναι κυρίως υπεύθυνες για τις μεγαλύτερες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου παγκοσμίως) να αντιμετωπιστούν επί ίσοις όροις με τις αναπτυσσόμενες χώρες τους φαίνεται άδικη και παράλογη.
Τελικά στις 11 Δεκεμβρίου 1997, και υστέρα από μαραθώνιες διαπραγματεύσεις που κράτησαν 11 ήμερες, υιοθετήθηκε στη διεθνή διάσκεψη του Κιότο στην Ιαπωνία σχέδιο Πρωτοκόλλου για τις κλιματικές αλλαγές.
Σύμφωνα με τις ρυθμίσεις του Πρωτοκόλλου του Κιότο, οι βιομηχανικές χώρες συνολικά υποχρεούνται να μειώσουν τις εκπομπές των αερίων του φαινομένου του θερμοκηπίου κατά 5,2% κατά μέσο όρο σε σχέση µε τα επίπεδα του 1990, κατά τη διάρκεια της πρώτης «περιόδου δέσμευσης», η οποία καλύπτει τα έτη 2008 έως 2012.
Για τις αναπτυσσόμενες χώρες δεν καθορίζονται στόχοι ως προς τις εκπομπές.
Αποφάσισαν λοιπόν στο Κιότο (11-12-97 ), οι κοπτομενοι τάχα για το περιβάλλον Ευρωπαίοι (βλ Γερμανοί ) και την υπερθέρμανση του πλανήτη, ότι ...αφού κύριοι συμφωνήσατε στο Ρίο ότι το CO2 φταίει για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, σαν βασικός ρυπος, οποιος εκπεμπει CO2 στο εξης θα πληρωνει ανάλογα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής του Πρωτοκόλλου του Κιότο, αποφάσισε να εφαρμόσει πιλοτικά την εμπορία εκπομπών εντός της κοινότητας πριν από την επίσημη έναρξη του διεθνούς συστήματος και να ενσωματώσει το Πρωτόκολλο του Κιότο στην κοινοτική νομοθεσία μέσα από τις Οδηγίες 2003/87/ΕΚ και 2004/101/ΕΚ.
Σύμφωνα με αυτές, η πρώτη περίοδος του ευρωπαϊκού συστήματος εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπών είναι η τριετία 2005-2007, ενώ οι επόμενες περίοδοι εμπορίας ταυτίζονται με τις πενταετείς περιόδους που προβλέπονται από το Πρωτόκολλο του Κιότο (2008-2012, 2013-2017, κ.ο.κ.). Τα κράτη μέλη οφείλουν μέσα σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα να εκπονήσουν εθνικά σχέδια κατανομής, στα οποία υπάρχει πρόβλεψη, μεταξύ άλλων, για:
τη συνολική ποσότητα δικαιωμάτων,
την κατανομή σε επίπεδο δραστηριότητας (κατά περίπτωση),
την κατανομή σε επίπεδο εγκατάστασης,
τους νεοεισερχόμενους,
τη μεθοδολογία κατανομής (μαθηματικοί τύποι, διάφορες ειδικές διατάξεις, κτλ), και
- τη λίστα των υπόχρεων εγκαταστάσεων.
Η μεθόδευση είναι τόσο ξεκάθαρη.
Όπως είπαμε ποιο πάνω, όλες οι χώρες στην ΕΕ εκπέμπουν CO2 κυρίως από την καύση κάρβουνου η λιγνίτη για παραγωγή ηλεκτρικής ενεργείας.
Και εφόσον υπέγραψαν , στο Κιότο , έστω και κατόπιν μεγάλων πιέσεων (οι τραμπούκοι των ΜΚΟ , εκαναν τα παντα γυαλια καρφια,για να πιεσουν τις κυβερνησεις που αρνουνταν να συμφωνησουν ) , πρεπει τωρα η να πληρωσουν πολλα για τους ρυπους , η να κλεισουν τα ρυπογονα εργοστασια τους και να κατασκευασουν νεα οικολογικα απο ΑΠΕ.
Βέβαια υπήρξαν διαφωνίες,κατηγορίες για αδιαφορία και διάφορα άλλα κωμικοτραγικά όπου οι χώρες που διαφωνούν κατηγορούνται από τις άλλες ότι αδιαφορούν για την ''κλιματική αλλαγή'' και συνεχίζουν να ρυπαίνουν.
Οι φτωχές χώρες απολογούνται λέγοντας ότι προτεραιότητα τους είναι η εξασφάλιση τροφής και η επιβίωση του πληθυσμοί.
Πως έχουν το θράσος να ζητούν από μια φτωχή πχ Αφρικάνικη χώρα να κλείσει τα εργοστάσια παράγωγης ηλεκτρικής ενεργείας διότι μολύνουν την ατμοσφαίρα με CO2 και άλλα αέρια, και να τα αντικαταστήσει με αιολικά πάρκα.
Όλοι αγοράζουν τα προϊόντα της Κίνας που κατασκευάστηκαν από τα ''ρυπογόνα'' και εκτός Κιότο εργοστάσια και τα εισάγουν στις ''καθαρές'' τους χώρες για κατανάλωση .
Απολυτη υποκρισία κυρίως των Ευρωπαίων.
Βεβαία τα νέα, αιολικά κυρίως, αλλά και τα φωτοβολταϊκά , κοστίζουν πολλά δις και είναι κυρίως Γερμανικής τεχνολογίας.
Και πάνε πακέτο με τα νέα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικου με φυσικο αεριο που ειναι απαραιτητα για εφεδρειες, οταν δεν φυσαει η δεν εχει ήλιο.
Οι ηλίθιοι όμως τηρούν πάντα τις δεσμεύσεις τους , άσχετα αν αυτές τους σπρώχνουν στην χρεοκοπία.
Εδω είμαστε. Συμφωνούν όλοι. Τα κόμματα (γιατί άραγε ??). Οι τράπεζες (ξέρουμε γιατί ). Οι πολίτες (με τέτοια πλύση εγκεφάλου ,τόσα χρόνια).
Τι σημαίνει ''πράσινη ανάπτυξη'' ?
Κρατικές επιδοτήσεις στα κοράκια που προσποιούνται τους επενδύτες.
Δισεκατομμύρια. Πετάμενα. Νέα τεράστια χρέη για άχρηστα ''σχέδια επενδύσεων'' που θα ρουφηξουν το μεδουλι του φουκαρα χρεωκοπημενου Ελληνα στις VESTAS ,SIEMENS,ENEL,I/A,EDF,GE και άλλες.
Όμως αυτό ακριβώς ήθελαν οι Γερμανοί σαν κατασκευαστες των πανακριβων αιολικων και φωτοβολταικων.
Όμως ηλεκτρικό ρεύμα δεν θα έχουμε,ακόμα και αν η Ελλάδα γεμίσει με ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά.
Με τα αντίστοιχα νέα και πανάκριβα πια εργοστάσια παράγωγης ,με φυσικό αέριο Βορείου Αφρικής και Ρωσίας η Αζερμπαϊτζάν, για την αναγκαία εφεδρεία.
Διότι πάντα θα υπάρχουν περίοδοι άπνοιας και συννεφιάς και το ηλεκτρικό ρεύμα δεν αποθηκευτική .
Αυτή ακριβως είναι η ''πράσινη ανάπτυξη''.
Ένας από τους βασικούς λογούς που εμείς φτάσαμε να χρωστάμε 350 δις .
Σήμερα Ισπανία ,Πορτογαλία,Ιταλία και άλλοι στο Ευρωπαϊκό νότο, χρωστάνε επίσης ανάλογα ποσά και πάνε όλοι για χρεοκοπία.
Το 2007 δόθηκε το Νόμπελ στην IPCC και στον ALBERT GORE.
Καλά τα κατάφεραν . Το βραβείο Νόμπελ έδωσε επίφαση στην ''σοβαρή προσπάθεια που έκαναν'' για το κλίμα.
Η δημόσια αναγνώριση και βράβευση κάποιου είναι ένας καλός τρόπος να επιβάλεις την διαφθορά.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
