Joschka Fischer: Απειλή η γερμανική αμνησία
Η κατάσταση της Ευρώπης είναι σοβαρή - πολύ σοβαρή.
Ποιος θα πίστευε ότι ο βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον θα καλούσε τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης να βρουν το θάρρος να δημιουργήσουν μια δημοσιονομική ένωση (με κοινό προϋπολογισμό και φορολογική πολιτική και από κοινού εγγυημένο δημόσιο χρέος);
Και ο Κάμερον επιχειρηματολογεί επίσης ότι η βαθύτερη πολιτική ολοκλήρωση είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η διάλυση του ευρώ.
Ενας συντηρητικός βρετανός Πρωθυπουργός!
Ο ευρωπαϊκός οίκος έχει πιάσει φωτιά και η Ντάουνινγκ Στριτ ζητάει ορθολογική και αποφασιστική απάντηση από την Πυροσβεστική.
Δυστυχώς, της Πυροσβεστικής ηγείται η Γερμανία και αρχηγός της είναι η Καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ. Ως αποτέλεσμα, η Ευρώπη συνεχίζει να προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά με βενζίνη - την επιβεβλημένη από τη Γερμανία λιτότητα - με συνέπεια, μέσα σε μόλις τρία χρόνια, η οικονομική κρίση της ευρωζώνης να έχει γίνει μια ευρωπαϊκή υπαρξιακή κρίση.
Ας μην έχουμε αυταπάτες: αν το ευρώ καταρρεύσει, το ίδιο θα συμβεί και με την Ευρωπαϊκή Ενωση (τη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου), προκαλώντας παγκόσμια οικονομική κρίση, σε κλίμακα που οι περισσότεροι δεν έχουν ζήσει ποτέ.
Η Ευρώπη βρίσκεται στο χείλος μιας αβύσσου και σίγουρα θα πέσει σε αυτήν αν η Γερμανία - και η Γαλλία - δεν αλλάξει πορεία.
Οι πρόσφατες εκλογές στη Γαλλία και την Ελλάδα, μαζί με τις τοπικές εκλογές στην Ιταλία και τη συνεχιζόμενη αναταραχή στην Ισπανία και την Ιρλανδία, έχουν δείξει ότι το κοινό έχει χάσει την πίστη του στην αυστηρή λιτότητα που του επιβλήθηκε από τη Γερμανία.
Το φάρμακο, «σκότωσε.... για να θεραπεύσεις», της Μέρκελ προσέκρουσε στην πραγματικότητα - και στη δημοκρατία.
Μαθαίνουμε ακόμη μία φορά με τον δύσκολο τρόπο ότι αυτού του είδους η λιτότητα, όταν εφαρμόζεται σε πείσμα μιας μεγάλης χρηματοπιστωτικής κρίσης, οδηγεί μόνο στην ύφεση.
Αυτό θα έπρεπε να ήταν γνωστό τοις πάσι• ήταν, στο κάτω κάτω, σημαντικό δίδαγμα των πολιτικών λιτότητας του προέδρου Χέρμπερτ Χούβερ στις ΗΠΑ και του καγκελάριου Χάινριχ Μπρούνινγκ στη Βαϊμάρη της Γερμανίας στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Δυστυχώς, η Γερμανία, απ' όλες τις χώρες, μοιάζει να το έχει ξεχάσει.
Ως συνέπεια, το χάος παραμονεύει στην Ελλάδα, όπως και η προοπτική να ακολουθήσουν μαζικές αναλήψεις από τις τράπεζες στην Ισπανία, την Ιταλία και τη Γαλλία - και έτσι να επέλθει μια χρηματοπιστωτική χιονοστιβάδα που θα έθαβε την Ευρώπη.
Και μετά;
Πρέπει να διαγράψουμε αυτό που δημιούργησαν περισσότερες από δύο γενιές Ευρωπαίων - τη μαζική επένδυση σε οικοδόμηση θεσμών που οδήγησε στη μακρύτερη περίοδο ειρήνης και ευημερίας στην ιστορία της ηπείρου;
Ενα πράγμα είναι βέβαιο: η διάλυση του ευρώ και της ΕΕ θα επέφερε την έξοδο της Ευρώπης από την παγκόσμια σκηνή.
Η σημερινή πολιτική της Γερμανίας είναι ακόμη πιο παράλογη αν σκεφτεί κανείς τις πολιτικές και οικονομικές συνέπειές της.
Εγκειται στη Γερμανία και τη Γαλλία, στη Μέρκελ και στον Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, να αποφασίσουν για το μέλλον της ηπείρου μας.
Η σωτηρία της Ευρώπης εξαρτάται τώρα από μια θεμελιώδη αλλαγή στην οικονομικοπολιτική στάση της Γερμανίας και στη θέση της Γαλλίας για την πολιτική ολοκλήρωση και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Η Γαλλία πρέπει να πει ναι σε πολιτική ένωση: μια κοινή κυβέρνηση για την ευρωζώνη με κοινό κοινοβουλευτικό έλεγχο.
Οι εθνικές κυβερνήσεις της ευρωζώνης ενεργούν σε πλήρη ομοφωνία ως ντε φάκτο κυβέρνηση για να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Αυτό που γίνεται ολοένα και πιο αληθινό στην πράξη, πρέπει να προωθηθεί και να επισημοποιηθεί.
Η Γερμανία, από την πλευρά της, πρέπει να επιλέξει μια δημοσιονομική ένωση.
Σε τελική ανάλυση, αυτό σημαίνει πως εγγυάται την επιβίωση της ευρωζώνης με την οικονομική ισχύ και το ενεργητικό της Γερμανίας: απεριόριστη αγορά των κυβερνητικών ομολόγων τών σε κρίση χωρών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ευρωπαιοποίηση των εθνικών χρεών μέσω ευρωομολόγων και αναπτυξιακά προγράμματα για να αποφευχθεί μια ύφεση στην ευρωζώνη και να προωθηθεί η ανάκαμψη.
Μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί τις φωνές στη Γερμανία γι' αυτού του είδους το πρόγραμμα:
και άλλο χρέος!
Χάνουμε τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων μας!
Πληθωρισμός!
Δεν θα λειτουργήσει!
Ομως λειτουργεί: η ανάπτυξη της Γερμανίας χάρη στις εξαγωγές βασίζεται ακριβώς σε τέτοια προγράμματα στις αναδυόμενες χώρες και τις ΗΠΑ.
Αν η Κίνα και η Αμερική δεν είχαν διοχετεύσει στις οικονομίες τους στις αρχές του 2009 χρήμα προερχόμενο από χρέος, η γερμανική οικονομία θα είχε δεχθεί σοβαρό πλήγμα. Οι Γερμανοί πρέπει τώρα να αναρωτηθούν αν αυτοί, οι περισσότερο ωφελημένοι από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα γι' αυτήν ή θα προτιμήσουν να την αφήσουν να αποτύχει.
Ο Γιόσκα Φίσερ, ηγέτης των γερμανών Πρασίνων επί περίπου 20 χρόνια, είναι πρώην υπουργός Εξωτερικών και αντικαγκελάριος της Γερμανίας
(Project Syndicate / Institute for Human Sciences, 2012,
TA NEA, 28/5/2012)
Ποιος θα πίστευε ότι ο βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον θα καλούσε τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης να βρουν το θάρρος να δημιουργήσουν μια δημοσιονομική ένωση (με κοινό προϋπολογισμό και φορολογική πολιτική και από κοινού εγγυημένο δημόσιο χρέος);
Και ο Κάμερον επιχειρηματολογεί επίσης ότι η βαθύτερη πολιτική ολοκλήρωση είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η διάλυση του ευρώ.
Ενας συντηρητικός βρετανός Πρωθυπουργός!
Ο ευρωπαϊκός οίκος έχει πιάσει φωτιά και η Ντάουνινγκ Στριτ ζητάει ορθολογική και αποφασιστική απάντηση από την Πυροσβεστική.
Δυστυχώς, της Πυροσβεστικής ηγείται η Γερμανία και αρχηγός της είναι η Καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ. Ως αποτέλεσμα, η Ευρώπη συνεχίζει να προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά με βενζίνη - την επιβεβλημένη από τη Γερμανία λιτότητα - με συνέπεια, μέσα σε μόλις τρία χρόνια, η οικονομική κρίση της ευρωζώνης να έχει γίνει μια ευρωπαϊκή υπαρξιακή κρίση.
Ας μην έχουμε αυταπάτες: αν το ευρώ καταρρεύσει, το ίδιο θα συμβεί και με την Ευρωπαϊκή Ενωση (τη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου), προκαλώντας παγκόσμια οικονομική κρίση, σε κλίμακα που οι περισσότεροι δεν έχουν ζήσει ποτέ.
Η Ευρώπη βρίσκεται στο χείλος μιας αβύσσου και σίγουρα θα πέσει σε αυτήν αν η Γερμανία - και η Γαλλία - δεν αλλάξει πορεία.
Οι πρόσφατες εκλογές στη Γαλλία και την Ελλάδα, μαζί με τις τοπικές εκλογές στην Ιταλία και τη συνεχιζόμενη αναταραχή στην Ισπανία και την Ιρλανδία, έχουν δείξει ότι το κοινό έχει χάσει την πίστη του στην αυστηρή λιτότητα που του επιβλήθηκε από τη Γερμανία.
Το φάρμακο, «σκότωσε.... για να θεραπεύσεις», της Μέρκελ προσέκρουσε στην πραγματικότητα - και στη δημοκρατία.
Μαθαίνουμε ακόμη μία φορά με τον δύσκολο τρόπο ότι αυτού του είδους η λιτότητα, όταν εφαρμόζεται σε πείσμα μιας μεγάλης χρηματοπιστωτικής κρίσης, οδηγεί μόνο στην ύφεση.
Αυτό θα έπρεπε να ήταν γνωστό τοις πάσι• ήταν, στο κάτω κάτω, σημαντικό δίδαγμα των πολιτικών λιτότητας του προέδρου Χέρμπερτ Χούβερ στις ΗΠΑ και του καγκελάριου Χάινριχ Μπρούνινγκ στη Βαϊμάρη της Γερμανίας στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Δυστυχώς, η Γερμανία, απ' όλες τις χώρες, μοιάζει να το έχει ξεχάσει.
Ως συνέπεια, το χάος παραμονεύει στην Ελλάδα, όπως και η προοπτική να ακολουθήσουν μαζικές αναλήψεις από τις τράπεζες στην Ισπανία, την Ιταλία και τη Γαλλία - και έτσι να επέλθει μια χρηματοπιστωτική χιονοστιβάδα που θα έθαβε την Ευρώπη.
Και μετά;
Πρέπει να διαγράψουμε αυτό που δημιούργησαν περισσότερες από δύο γενιές Ευρωπαίων - τη μαζική επένδυση σε οικοδόμηση θεσμών που οδήγησε στη μακρύτερη περίοδο ειρήνης και ευημερίας στην ιστορία της ηπείρου;
Ενα πράγμα είναι βέβαιο: η διάλυση του ευρώ και της ΕΕ θα επέφερε την έξοδο της Ευρώπης από την παγκόσμια σκηνή.
Η σημερινή πολιτική της Γερμανίας είναι ακόμη πιο παράλογη αν σκεφτεί κανείς τις πολιτικές και οικονομικές συνέπειές της.
Εγκειται στη Γερμανία και τη Γαλλία, στη Μέρκελ και στον Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, να αποφασίσουν για το μέλλον της ηπείρου μας.
Η σωτηρία της Ευρώπης εξαρτάται τώρα από μια θεμελιώδη αλλαγή στην οικονομικοπολιτική στάση της Γερμανίας και στη θέση της Γαλλίας για την πολιτική ολοκλήρωση και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Η Γαλλία πρέπει να πει ναι σε πολιτική ένωση: μια κοινή κυβέρνηση για την ευρωζώνη με κοινό κοινοβουλευτικό έλεγχο.
Οι εθνικές κυβερνήσεις της ευρωζώνης ενεργούν σε πλήρη ομοφωνία ως ντε φάκτο κυβέρνηση για να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Αυτό που γίνεται ολοένα και πιο αληθινό στην πράξη, πρέπει να προωθηθεί και να επισημοποιηθεί.
Η Γερμανία, από την πλευρά της, πρέπει να επιλέξει μια δημοσιονομική ένωση.
Σε τελική ανάλυση, αυτό σημαίνει πως εγγυάται την επιβίωση της ευρωζώνης με την οικονομική ισχύ και το ενεργητικό της Γερμανίας: απεριόριστη αγορά των κυβερνητικών ομολόγων τών σε κρίση χωρών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ευρωπαιοποίηση των εθνικών χρεών μέσω ευρωομολόγων και αναπτυξιακά προγράμματα για να αποφευχθεί μια ύφεση στην ευρωζώνη και να προωθηθεί η ανάκαμψη.
Μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί τις φωνές στη Γερμανία γι' αυτού του είδους το πρόγραμμα:
και άλλο χρέος!
Χάνουμε τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων μας!
Πληθωρισμός!
Δεν θα λειτουργήσει!
Ομως λειτουργεί: η ανάπτυξη της Γερμανίας χάρη στις εξαγωγές βασίζεται ακριβώς σε τέτοια προγράμματα στις αναδυόμενες χώρες και τις ΗΠΑ.
Αν η Κίνα και η Αμερική δεν είχαν διοχετεύσει στις οικονομίες τους στις αρχές του 2009 χρήμα προερχόμενο από χρέος, η γερμανική οικονομία θα είχε δεχθεί σοβαρό πλήγμα. Οι Γερμανοί πρέπει τώρα να αναρωτηθούν αν αυτοί, οι περισσότερο ωφελημένοι από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα γι' αυτήν ή θα προτιμήσουν να την αφήσουν να αποτύχει.
Ο Γιόσκα Φίσερ, ηγέτης των γερμανών Πρασίνων επί περίπου 20 χρόνια, είναι πρώην υπουργός Εξωτερικών και αντικαγκελάριος της Γερμανίας
(Project Syndicate / Institute for Human Sciences, 2012,
TA NEA, 28/5/2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ ΕΔΩ