ΕΓΩ ΚΙΝΗΘΗΚΑ ............ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ

''Εκατομμυριούχος'' στη Άνδρο.

Έτσι μεγαλώσαμε όλοι οι Έλληνες.

Με πρότυπο τον δυτικό τρόπο ζωής. Δυτικός πολιτισμός. Ένας όρος που έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στην ανθρώπινη ιστορία και αναφέρεται στο δήθεν πολιτισμένο κόσμο, αρχικά την Ευρώπη ενώ αργότερα προστέθηκαν και οι ΗΠΑ...

Σύμφωνα με τους επιστήμονες όλος ο κόσμος πρέπει να προσπαθεί να μοιάζει στη Δύση, διότι μόνο ο δυτικός κόσμος είναι πολιτισμένος, μόνο ο δυτικός κόσμος πραγματοποιεί πρόοδο και οι άνθρωποι που κατοικούν σε χώρες όπως η Αμερική, η Αγγλία, η Γερμανία, η Γαλλία, ακόμα και η Ελλάδα τα έχουν όλα, ή τουλάχιστον έχουν πρόσβαση σε όλα.

Τι είμαστε όμως αλήθεια εμείς οι πολίτες της Δύσης, αν όχι υποπροϊόντα μιας αρρωστημένης εμμονής στο λάιφστάιλ; Τι είμαστε αν όχι παραγωγικές και καταναλωτικές μονάδες που τρέφουμε και συντηρούμε το αρρωστημένο σύστημα της αστικής δήθεν δημοκρατίας. Γεννιόμαστε και μαθαίνουμε ότι επιτυχία σημαίνει μια καλή δουλειά, που θα παρέχει τη δυνατότητα υψηλού μισθού και άρα απόκτησης περισσότερων ΑΧΡΗΣΤΩΝ αγαθών. 

Ένα σπίτι 200 τ.μ.,με πισίνα εάν είναι δυνατόν,και ας βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα, όπου χωράνε να ζήσουν ως και 15 άνθρωποι,αλλά κατοικείται από δύο, πανάκριβα ρούχα, «πολύτιμα» γιατί έχουν πάνω την μάρκα κάποιου τύπου και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Πολυτελές ΙΧ,ακριβό σκάφος κλπ.

Αργά αλλά σταθερά, δίχως να γίνεται αντιληπτό γινόμαστε αντικείμενα των αντικειμένων μας. Εξαρτόμαστε από αυτά, δουλεύουμε σαν σκλάβοι για να τα αποκτήσουμε και να τα διατηρήσουμε. Εδώ και πάνω από διακόσια χρόνια ολόκληρες γενιές ανθρώπων δούλεψαν σαν σκλάβοι όλη τους τη ζωή βασιζόμενοι στην αόριστη υπόσχεση των ισχυρών ότι αν δουλέψεις θα ανταμειφτείς και πέθαναν σκλάβοι. Δεν γνώρισαν την ελευθερία.

Ξυπνάμε το πρωί μέσα στο άγχος, τρέχουμε σαν παλαβοί αδιαφορώντας για τα πάντα γύρω μας ώστε να είμαστε στην ώρα μας στη δουλειά και να μην απολυθούμε γιατί στη σύγχρονη δυτική κοινωνία δεν μπορείς να καλλιεργείς αυτά που τρως ,πρέπει να τα αγοράζεις για αυτό δουλεύεις σαν το σκυλί εννιά και δέκα ώρες την ημέρα, γιατί αν δεν το κάνεις θα πεθάνεις της πείνας, αλλά δεν είναι αυτό που σε νοιάζει.

Ήδη σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ απαγορευευται η ιδιοκαλλιεργεια νόμο.Με όλα αυτά τα πλαστικοποιημένα και μεταλλαγμένα προϊόντα μπορείς να τραφείς, όμως αυτό που σε πειράζει είναι ότι δεν θα μπορείς να αγοράσεις καινούργια ρούχα, καινούργιο υπολογιστή ή καινούργια τηλεόραση.

Να μην υποβαθμιστεί το επίπεδο της ζωής σου, το οποίο όμως αγνοείς πως είναι ήδη υποβαθμισμένο και αρρωστημένο.

Συνεχίζεις λοιπόν να ζεις μέσα στην ματαιοδοξία της Δυτικής κοινωνίας, μακριά από τη φύση την οποία καταστρέφεις και παραβιάζεις τους νόμους της με κάθε τρόπο. Φτώχεια, δολοφονίες, ανεργία και εξαθλίωση των συμπολιτών σου δεν σε νοιάζουν, για το γεγονός ότι αυτήν ακριβώς τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές κάποιο παιδάκι πεθαίνει σε κάποια άλλη πλευρά του πλανήτη αβοήθητο, από πείνα και δίψα δε δίνεις δεκάρα τσακιστή, αρκεί εσύ να συνεχίσεις να ζεις μέσα στην χρυσή φυλακή σου, που σου προσφέρει τη δήθεν αφθονία σου. Να οδηγείς ένα καλό αυτοκίνητο, να έχεις μια καλή, με πολλά χρήματα δουλειά, το όνομα κάποιου τύπου στο βρακί σου, αυτά σε νοιάζουν.

Όμως τίποτα δεν κρατάει για πάντα και τώρα που το σύστημα πνίγηκε στην ίδια του την αφθονία και όλα πάνε κατά διαόλου, κοιτάς με τρόμο να σου παίρνουν τα «κεκτημένα» σου, τον μισθό σου να πέφτει,τις ώρες εργασίας να αυξάνονται με την απειλή της απόλυσης να κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου, τις τράπεζες να σε πιέζουν για την αποπληρωμή των δόσεων των δανείων σου, με τα οποία στην καλύτερη αγόρασες κάποιο ακίνητο, ενώ στη χειρότερη τα σπατάλησες για να αγοράσεις άχρηστες αηδίες.

Πώς αισθάνεσαι λοιπόν νεοέλληνα, άνθρωπε της Δύσης;

Πράγματι πολύ δύσκολα,ασφυκτικά. Γίναμε όλοι απαισιόδοξοι χωρίς καμία ελπίδα για το μέλλον. Καθημερινός κατήφορος. Όλα πάνε προς το χειρότερο. Ανησυχία για το αύριο. Δεν μπορούμε να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας. Θα μας τα πάρουν όλα πίσω οι τράπεζες. Χάνουμε την δουλειά μας το εισόδημα, την ελευθερία μας. Καταλάβαμε ότι μας έκαναν θύματα τους,αλλά είναι πλέον αργά.

Όλοι ξέρουμε ότι θα γυρίσει πολλά χρονιά πίσω η ζωή μας.

Όλοι βλέπουμε σοβαρά την μετανάστευση σαν λύση για το μέλλον των παιδιών μας και πάλι.

Και εγώ παιδί μιας πόλης με βαρύ ιστορικό όνομα αλλά σήμερα μες την ομίχλη την καταχνιά,την σαπίλα.

Πήρα απόφαση εύκολα ,  με συνείδηση ήσυχη. 

Ξεκίνησα. 

Κινήθηκα ανάποδα......ανατολικά.

Θέλω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου σαν  '' εκατομμυριούχος '' στο Αιγαίο μου , στην Άνδρο μου. Τη γη των παππούδων μου.

Να βλέπω στη θάλασσα την ανατολή. Τα κύματα της σοροκάδας τον χειμώνα.

Το Αρχιπέλαγος. Με τη βαρκούλα μου τη'' Σαγήνη'' , στις μπουνάτσες για συρτή. Για χταπόδια για καλαμάρια για καθετή. 

Κολύμπι σε νερά κρυσταλλένια και παραλίες μοναδικές,ονειρεμένες.

Τον ήλιο να φωτίζει το νησί μου αλλά να δύει στην πόλη μου.

Να καλλιεργώ για να φάω. Άγρια χόρτα και αυγά μάτια από το κοτέτσι μου. Να με ξυπνάνε τα κοκόρια μου. Να φωτογραφίζω τα ψάρια μου στη στέρνα. Να πίνω τσίπουρο σπιτικό με φίλους αγαπημένους. Να ακούω νησιώτικο βιολί. Χωρίς ρολόι στο χέρι και χωρίς κινητό. 

Με γελαστές καλημερες στους χωριανούς μου. 

Χαρές γνήσιες Αιγαιοπελαγίτικες χωρίς τηλεόραση.

Θαλασσινός αέρας ζόρικος, με αρμύρα.

Θεέ μου σε ευχαριστώ.

''Εκατομμυριούχος''.